Dworzec kolejowy w Dąbrowie Górniczej przeszedł do historii. Została z niego kupa gruzu i desek

Otynkowany i pomalowany żółtą farbą dworzec kolejowy u zbiegu ulic Kościuszki i Kolejowej w centrum Dąbrowy Górniczej był jednym z bardziej wyrazistych obiektów w tej części miasta. Jego powstanie związane jest z szerokotorową Koleją Iwanogrodzko-Dąbrowską, która w II połowie XIX wieku połączyła Iwanogród, jak wówczas nazywał się Dęblin, z rozwijającym się przemysłowym Zagłębiem Dąbrowskim.

W Dąbrowie Górniczej Kolej Iwanogrodzka stykała się z normalnotorową Drogą Żelazną Warszawsko-Wiedeńską. Każda z nich miała swój dworzec i oba przez wiele lat funkcjonowały z powodzeniem pod szyldem PKP.

Jeszcze w czasach PRL-u stacja w Dąbrowie Górniczej oprócz połączeń pasażerskich obsługiwała też szereg połączeń towarowych. Stało tu zawsze mnóstwo wagonów-węglarek z ówczesnej kopalni Generał Zawadzki. Swoje bocznice miały też Huta Bankowa (czynna do dzisiaj) czy Defum.

Koleją wożono, zresztą, znacznie więcej towarów niż dzisiaj. Nic więc dziwnego, że kolejowym urzędnikom potrzebne były biura w obu budynkach dworcowych. Obsługę pasażerów prowadzono w wyburzonym właśnie dawnym Dworcu Iwanogrodzkim, skąd na peron trzeba było iść kładką, którą pamiętają zapewne wszystkie pokolenia dąbrowian prócz najmłodszego.

Wyburzenie dworca to część trwającej właśnie całkowitej przebudowy tej części miasta. Wyremontowany Dworzec Wiedeński wraz z nowymi peronami, parkingiem i przystankiem komunikacji miejskiej ma pełnić funkcje centrum przesiadkowego. W miejscu wyburzonego dworca powstanie rondo, do którego zbiegać będą się ulice Kościuszki i Kolejowa, a także nowa droga, która połączy rejon dworca z rejonem dawnej kopalni Paryż. Będzie z niego także wjazd do tunelu, który połączy ul. Kościuszki z ul. Limanowskiego i zastąpi przejazd w ciągu ul. Konopnickiej.

Burzenie dworca rozpoczęło się w piątek 18 grudnia o godzinie 8 rano. Ciekawostka jest taka, że - nieświadomy zapewne operator koparki - rozpoczął pracę od wybicia okien w dawnym biurze naczelnika stacji. Wyburzanie postępowało od strony dawnej ul. Cieszkowskiego w kierunku przejścia przez tory.

Około godziny 16 ostatni fragment ścian dworca został przewrócony, a cały teren zamienił się w zwałowisko gruzu i desek. Okazało się, że budynek w dużej mierze - i mimo zmian wprowadzanych z duchem czasu - niewiele się zmienił.

Zobaczyć można było m.in. olbrzymie belki stropowe, a także słomę. Przed pracownikami zajmującymi się rozbiórką jeszcze piwnice, w których kolejarze kiedyś składowali węgiel.