Dyrektor Małgorzata Majewska pożegnała się po prawie 10 latach z Pałacem Kultuty Zagłębia. Jak wspomina ten czas, czego życzy publiczności?

Prawie dziesięć lat, to całkiem sporo czasu. Pamięta pani swoje pierwsze kroki w Pałacu Kultury Zagłębia?

Oczywiście, zostałam przedstawiona załodze przez prezydenta Zbigniewa Podrazę oraz Marcina Bazylaka, ówczesnego pełnomocnika prezydenta do spraw kultury. Spotkaliśmy się również z kierownikami działów, a potem zasypały mnie dokumenty… Nie zdążyłam do Okradzionowa na świętojańskie puszczanie wianków…

Stając na czele tak uznanej, mającej swoje długie tradycje instytucji kultury, miała pani konkretny plan, pomysł na to, jak dotrzeć do publiczności? Jak zachęcić mieszkańców regionu do tego, by czuli się tu jak w domu? Czy może to wszystko ewoluowało z czasem?

Wykorzystałam swoje poprzednie doświadczenia w instytucjach kultury, słuchałam kolegów, starałam się nie niszczyć tego, co w pałacu dobrze działało mimo remontu. Stopniowo pojawiały się nowe propozycje programowe, jak koncerty urodzinowe czy koncerty muzyki polskiej 11 listopada. Niektórzy pracownicy mają swoje specjalizacje: kino, koncerty umuzykalniające, cykl „Ogarnij teatr”, warsztaty graficzne, ceramiczne, witrażowe, zajęcia dla najmłodszych dzieci … Lista jest długa. Pałac – instytucja kultury to 19 placówek, w każdej z nich instruktorzy nie ustają w edukacji artystycznej, działają pracownie i zespoły.

Początki zresztą nie należały do łatwych, bo na lata 2011-2014 przypadła wielka przebudowa i modernizacja pałacowych wnętrz. To był czas pełen wyzwań, ale końcowy efekt upewnił chyba wszystkich, że warto było czekać na ponowną inaugurację w październiku 2014 roku?

Remont pałacu na Placu Wolności to było wyzwanie. Pracowaliśmy w tymczasowej siedzibie na ul. Wojska Polskiego, koncerty i spektakle odbywały się w Domu Kultury Ząbkowice ze znakomitą frekwencją. Cały czas działały kluby i świetlice. Nasze pierwsze hasło brzmiało „Działamy także w czasie remontu”. Ale warto było! Dzięki remontowi budynek zyskał nowe instalacje, również sceniczne, ułatwiony dostęp widzów ze specjalnymi potrzebami, windy i nowy blask z zachowaniem zabytkowej substancji. Inauguracyjny koncert i wystawa prac laureatów nagrody prezydenta miasta w dziedzinie kultury podobały się publiczności i miały symboliczny wymiar powrotu dąbrowskich artystów do nowej galerii i na własną scenę, obrotową!

Potem czas dla koncertów, wystaw, pokazów teatralnych był całkiem łaskawy. Widownia wypełniała się po brzegi. Które z tych przedsięwzięć w PKZ zapadło pani najbardziej w pamięć? A może było ich kilka?

Owacje na stojąco w środku koncertu wzbudził Andrzej Seweryn w jubileuszowym koncercie „Życie jest piosenką” Jacka Cygana w 2018 roku, nie da się zapomnieć Krzysztofa Pendereckiego dyrygującego Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia podczas inauguracji Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. M. Spisaka. Niemożliwe wydawało się zaproszenie mistrza Mauricio Morettiego na koncert fortepianowy z jego uczennicą, dąbrowianką, Anną Hajduk - a jednak się udało. Wielką przyjemność sprawiły mi również koncerty i spektakle przygotowywane przez pracowników pałacu, każdy koncert Sojka Band czy Miejskiej Orkiestry Dętej, koncerty nad wodą… Wieczór św. Cecylii, wyszkubek, poranki teatralne, spotkania w świetlicach, wianki, święto nawłoci... Powstała niepowtarzalna kolekcja pocztówek zaprojektowanych dla pałacu przez artystów prezentujących swój dorobek w galerii. To znowu długa lista…

Ostatnie miesiące to znów zmagania z pandemią, która odcisnęła piętno na kulturze i sztuce. To także wymaga innego niż zazwyczaj planowania, reagowania na to, co dzieje się wokół nas.

Pandemia to najgorszy czas mojej pracy – instytucja kultury bez widzów to katastrofa, niepokój o pracowników. 10 marca 2020 roku odwołaliśmy pierwszy spektakl przygotowany przez uczniów I LO im. W. Łukasińskiego. Ale moi utalentowani koledzy natychmiast otworzyli magiczną skrzynię z pomysłami: wystawą pamiątek po Janie Pawle II, on-linowymi warsztatami, kolejnymi koncertami. Wykorzystaliśmy ten czas na prace remontowe, na które nie ma szans, gdy gościmy publiczność.

Jak zapamięta pani ten czas, spędzony w pałacowych murach?

Pałacowe dziesięć lat minęło błyskawicznie! Zawdzięczam to znakomitemu zespołowi, pracowitym i kreatywnym ludziom. Bardzo dziękuję wszystkim Koleżankom i Kolegom, z którymi mogłam pracować! Dziękuję każdemu Widzowi z osobna – bez Was moja praca nie miałaby sensu!

A czego należałoby życzyć Pałacowi Kultury Zagłębia, widowni, uczestnikom pałacowych zajęć na najbliższe lata?

Równowagi pomiędzy najlepszymi artystami na scenie i wspaniałej publiczności na widowni. Trzymam kciuki!

Dziękuję za rozmowę.