Dziś wspominamy: Jerzy Gottfried urodził się we Lwowie, ale czuł się Ślązakiem

Pan Jerzy słusznego wieku doczekał w znakomitej kondycji intelektualnej - do ostatnich dni spisywał wspomnienia i planował powołanie fundacji, która mogłaby zająć się upamiętnianiem dziedzictwa śląskiej architektury. Dorobku architektów powojennego Śląska, którym przez lata zarzucano, że tworzyli „PRL-owskie potworki” zamiast staropolskich dworków i secesyjnych kamieniczek. Gottfried miał prawo czuć się rozczarowany takim podejściem do dziedzictwa powojennego modernizmu: jego wieżowiec DOKP dopiero co został zburzony, wspaniały Ośrodek Postępu Technicznego gnije w samotności na uboczu Parku Śląskiego, a hala Kapelusz w jego sercu od lat stoi pusta.

Jerzego Gottfrieda nie doceniono za życia. Nie doceniono jego dzieł (a to również np. Teatr Ziemi Rybnickiej, dom kultury Huty Zgoda w Świętochłowicach czy Śląskie Techniczne Zakłady Naukowe i gmach Okręgowej Rady Związków Zawodowych w Katowicach) i z całą pewnością nie doceniono jego wybitnego intelektu. Na to akurat on sam nie dał szansy - na kilka dekad zdecydował się na świadome milczenie i spokojną emeryturę. Zdecydowana większość przypomniała go sobie dopiero po jego wywiadzie dla DZ przed dwoma laty. Dzięki niemu wszyscy poznaliśmy jego niezwykły życiorys: lwowiaka, który od dziecka zapuszczał korzenie na Śląsku (sam nazywał siebie Ślązakiem), powstańca warszawskiego, człowieka pełnego prawdziwej mądrości na temat naszej cywilizacji, społeczeństwa i kondycji Górnego Śląska.

Jerzy Gottfried był też kapitalnym rozmówcą i wyjątkowo skromnym człowiekiem. Powiedział mi: „Człowiek skromny jest szczęśliwy. To nie jest cnota, to jest recepta. Ja jestem ze świata, w którym nie trzeba być celebrytą, by być kimś”.

Odeszli od nas w ostatnim roku. To byli nasi przyjaciele... Dziś ich wspominamy
Zawsze będziemy o nich pamiętać. Odeszły postaci z woj śląskiego
Świat stracił wielkie postaci. Muzycy, politycy, aktorzy