Felieton Jędrzeja Lipskiego, zastępcy redaktora naczelnego „Dziennika Zachodniego"

„Zdrada, zdrada, Podstępne, zimne oczy gada; zdrada, zdrada; czai się, snuje, wślizguje, wkrada”. Słowa piosenki zespołu Maanam, będące niegdyś hitem święcącym triumfy na listach przebojów, jakże są dzisiaj aktualne. Układy, przetasowania polityczne, negocjacje są czymś normalnym w świecie polityki. Każdej, tej dużej i tej małej. Ważne, by były prowadzone jawnie, otwarcie, z podniesioną przyłbicą. Kiedy jednak coś dzieje się nagle, bez uprzedzenia, ktoś ważny do swoich sojuszników odwraca się plecami, niespodziewanie przechodzi na #drugą stronę barykady i staje u boku tych, których dotychczas zwalczał, nie można tego nazwać inaczej, jak tylko zdradą.

Według myśli ks. Tischnera, etyka i filozofa, zgodnie z założeniami opierającymi się na moralności katolickiej, zdrada jest równoznaczna ze złem, a przez to z grzechem. Bez względu na to, jaki to rodzaj zdrady. Dzisiaj jesteśmy świadkami czegoś, co w historiografii, a także w naukach politycznych, określane jest mianem „zdrady elit”. Kunktatorstwo, prywata, działania, którym przyświecają partykularne interesy, tłumaczone są na wszelkie możliwie sposoby. Nie będę tu przytaczał tych pustych słów, sloganów powtarzanych tysiące razy na różne sposoby. Nie ma to sensu. Zdrada to zdrada.

Historia zna przykłady zdrajców, ich czyny i ich konsekwencje. Efialtes, Judasz, Radziejowski, Radziwiłł, Branicki, Potocki, Berling… Oj, dużo ich... Każda zdrada niosła za sobą konsekwencje, które dotykały zdradzanych, ale koniec końców dosięgały i zdrajców. Historia odpowiednio ich traktowała, zapisując ich czyny w rozdziałach hańby. Bo dla zdrady nie ma usprawiedliwienia. Żadnego. Pacta sunt servanda! Ta łacińska sentencja, określająca obowiązek wykonywania przyjętych w umowach zobowiązań, jest jedną z głównych zasad prawa międzynarodowego, potwierdzona m.in. przez pakt Ligi Narodów, Kartę Narodów Zjednoczonych i Konwencję Wiedeńską.

Zasada prosta i prostomyślna. Wpisująca się w ideę wierności zapisaną na sztandarach: Bóg, Honor, Ojczyzna. Przecież to takie proste. Jak się okazuje, nie dla wszystkich. Bo są tacy, którym honor myli się z honorarium. Albo raczej, co gorsza, to drugie, zastępuje to pierwsze. Wstyd.