Jaki Bob? Kto? Geldof?

W piątkowy wieczór przy katowickim rondzie okazało się, że po pierwsze, Bob Geldof to bardziej wybitny działacz społeczny niż muzyk, a na przykład takiemu Feelowi mógłby co najwyżej gitary stroić. Po drugie, śląska publiczność jest na tyle wybredna, że nie da się nabrać na koncert mimo wszystko przeciętnego rockmana, którego rozpoznawalność kształtuje się dziś gdzieś na poziomie rozpoznawalności Weroniki Rosati w Hollywood. Po trzecie, odzyskana wolność polega również na tym, że nikt nie musi uczestniczyć w świętowaniu jej jubileuszu. Wystarczy, że na co dzień korzysta z jej przywilejów.

Wielkie wydarzenia w Katowicach ostatnio mają to do siebie, że nie dorównują wielkością innym, niekoniecznie wielkim, z nazwy, wydarzeniom w Krakowie, Gdańsku czy Wrocławiu. Wybitny kompozytor czy aktor nie musi wypisywać na swojej wizytówce, jaki jest wybitny, bo po co miałby się wygłupiać. Może 30 lat temu koncert Geldofa między rondem Ziętka i rondem Gierka byłby czymś niezwykłym, ale wtedy w Polsce nadkomplet widzów miały nawet zubożałe gwiazdy rocka słuchane u nas z namaszczeniem na płytach Tonpressu.

Dziś Geldof nie zapełniłby Mega Clubu. I to nie tylko dlatego, że nasza publiczność przyzwyczaiła się do wielkich koncertów U2, Metalliki czy Lenny'ego Kravitza. Również dlatego, że Bob Irlandczyk rzadko już gromadzi wielkie widownie w ogóle. Choć swoją drogą, trudno zrozumieć, że na występ Feela może u nas przyjść ze 150 tysięcy ludzi, a na Geldofie (którego muzyczne dokonania znać wypada) z trudem zbiera się jedna dziesiąta tego.

A jednak Geldofa w 20. rocznicę 4 czerwca też bym zaprosił. Ale na wykład. Gdyby w Katowicach zagrali The Rolling Stones, wreszcie mielibyśmy wielkie wydarzenie. W końcu to ci starsi panowie 40 lat temu przecierali w siermiężnej Polsce szlak innym zachodnim gwiazdom.