Jeśli nie chcesz swojej zguby, piękną suknię kup mi, luby! A jeśli nie ma lubego?

Zapewne niektórzy (większość?) z nas w dzieciństwie ciułali kieszonkowe od rodziców do skarbonki („świnki”?), aby po uzbieraniu kwoty zakupić to wymarzone „coś”. W dorosłym życiu, jeśli kobieta upatrzy sobie na wystawie kosztowne „to coś”, to być może kochający mąż spełni marzenie żony. A co ma zrobić Ada, bohaterka filmu Anthony Fabiana „Paryż pani Harris”, skoro jej mąż zaginął bez wieści w odmętach II wojny światowej, a ona bez pamięci zakochała się w sukni od Diora i za wszelką cenę musi ją mieć? Lata 50-te w stolicy Albionu, rezolutna gospodyni Ada Harris przemieszcza się z domu do domu, dbając o czystość u bogatych londyńczyków. Wiedzie spokojne, samotne życie, ale przyjaźnie nastawiona do świata, spotyka się najczęściej z czarnoskórą przyjaciółką Vi Butterfield. Wciąż czeka na powrót z wojny ukochanego męża, sierżanta Edwarda Harrisa, choć Vi uświadamia jej: „Eddie nie wróci, dawno już po wojnie”. Informację o jego śmierci (katastrofa samolotu w marcu 1944 roku pod Warszawą), kiedy odbiera paczkę z sygnetem, przyjmuje ze spokojem, choć smutno stwierdza: „Powinnam wiedzieć, przecież wróciłby do mnie, gdyby mógł” i jednocześnie wzdycha uwalniając się wreszcie od niepewności: „Mam nadzieję, że to poszło szybko”.

Tymczasem przy sprzątaniu mieszkania jednej z klientek zauważa na fotelu suknię od której nie może oderwać wzroku. Lady Dant wzniosłym tonem informuje Adę: „To ‘Zachwycająca’ (nazwa stroju) – sukienka z Paryża, z domu mody Christiana Diora”. Ale cena może zbić z nóg, wydawałoby się, kwota niewyobrażalna dla zwyczajnej gospodyni: 500 funtów! Zaś próżna arystokratka z dumą oznajmia: „Kiedy ją wkładam, nic innego nie ma dla mnie znaczenia”. Od tej pory Ada uczyni wszystko, aby zebrać fundusze na podróż i wizytę w domu mody przy Avenue Montaigne w Paryżu: chodzi na piechotę, aby zaoszczędzić, nie dojada, podejmuje dodatkowe prace (cerowanie), bierze udział w zakładach bukmacherskich (mecze piłkarskie, wyścigi psów), choć kompletnie się na tym nie zna. Toteż… co zaoszczędziła, to przegrała. Ale – jak mówi jej przyjaciel, Archie: „Ado, jesteś marzycielką, ale nie ma nic złego w marzeniach”. Więc i los jej sprzyja: odbiera żołd po mężu, który dotychczas był uznawany za zaginionego i funty były odkładane na konto. Więc: „Paryżu, nadchodzę” – jak szepce, stawiając stopę na paryskim lotnisku. „Wtargnięcie” Ady do siedziby Dior na ave Montaigne, w ten świat próżności i snobizmu, czyni popłoch wśród stałych klientów haute couture. Bo jakże to? Prosta angielska sprzątaczka miałaby zakupić którąś z olśniewających, unikatowych kreacji? Dyrektorka domu mody, Claudine Colbert, wręcz ignoruje „intruza”, ale Ada ma swoją dumę i honor, nie zraża się oschłym przyjęciem, zaś poprzez swą szczerość i prostolinijność zyskuje przyjaźń i sympatię markiza de Chassagne, skromnej modelki Natashy czy księgowego André. Podczas pokazu pięknych kreacji z zachwytem przygląda się każdej z nich: nr 1, nr 2, nr 3… posiadającym oryginalne nazwy: Kokietka, Kabaret, Puerto Rico, Wenus, Pokusa…Ale suknie są szyte na miarę, a ponieważ firma Dior ma kłopoty finansowe, zaś dziwna klientka płaci gotówką, to planowany jednodniowy „wypad” do Paryża przedłuża się w tym ekskluzywnym świecie blichtru. Bohaterka jest oprowadza po całej pracowni, zwiedzamy wespół z nią całe królestwo Diora: krawiectwo strukturalne i niestrukturalne, dział pasmanterii, hafty, ręcznie zdobione guziki… „To nie szycie, to

księżycowa poświata” – szepce zachwycona Ada. Minie jeszcze kilka dni, zanim Ada Harris opuści Paryż. Bo tam właśnie, spełniając swe marzenia, zmieni nie tylko swoje życie, ale i szeregu innych osób: zachęci pracowników do strajku, „skojarzy” Nataschę i André (połączy ich też filozofia egzystencjalizmu Sartre’a), namówi Monsieur Christiana Diora do zmiany polityki firmy (dzięki pomysłom André wyjścia firmy „na zewnątrz” ) w wyniku czego nie dojdzie do redukcji załogi. Pod jej wpływem metamorfozę przejdzie też – dotychczas oschła i kostyczna - dyrektor Claudine. Ale to nie koniec przygód z suknią angielskiej marzycielki i jej relacji z firmą Diora. Puenta będzie jeszcze piękniejsza i wzruszająca… A jednocześnie, mimo wizyty w Paryżu i powrotu z unikatową kreacją haute couture, wciąż będzie tą samą Adą, która ciułała funt do funta, aby spełnić marzenie, która przyjaźni się z czarnoskórą Vi i na którą z czułością będzie patrzył jej londyński przyjaciel, Archie. Wszak „nie szata zdobi człowieka”, nie majętność decyduje o tym, jaki jest człowiek, lecz jego wnętrze i to jaką ma duszę. Bo przecież będąc posiadaczką „sukni od Diora” nie zostanie arystokratką, nie zmieni się jej status. Ale jak powiedziała doń modelka Natasha: „Dokonała pani podboju. Ma pani odwagę podążać za marzeniami”. I ma też odwagę powiedzieć skąpej lady Dant (tej u której po raz pierwszy zobaczyła zachwycającą suknię), że nie będzie już u niej sprzątać, bo nie pozwoli, aby ta „traktowała ludzi z góry”. W tym urokliwym i czarującym filmie, zrealizowanym na podstawie powieści Paula Gallico z 1958 roku prym wiedzie tytułowa Ada Harris czyli Lesley Manville (przypomina mi nieco z wyglądu Meryl Streep). Aż dziw bierze, że do tej pory znana jest przede wszystkim tylko z nominacji za rolę drugoplanową żeńską w filmie „Nić widmo” (choć występuje też w filmach Mike’a Leigh). A ze znanych filmowych znakomitości, francuska gwiazda – Isabelle Hupert jest zmieniającą się pod wpływem Ady dyrektor Claudine Colbert, zaś czarującego - choć popełniającego w pewnym momencie straszliwe faux pas wobec Angielki - markiza Chassagne gra jej rodak – Lambert Wilson.