Konkurs "Kobiety Śląska" na 100-lecie niepodległości. Zobacz, jakie panie już zgłoszono.

Stefania Zacharska urodziła się w 25 listopada 1906 roku w Stanisławowie na terenach dzisiejszej Ukrainy jako trzecie dziecko Edwarda i Stanisławy. Jej ojciec był urzędnikiem kolejowym a następnie dyrektorem Banku Ziemi Stanisławowskiej. Brat Mieczysław był kadetem szkoły podchorążych, poległ pod koniec września 1939 r. pod Lwowem po wkroczeniu wojsk sowieckich na wschodnie tereny Polski.
Kiedy miała 7 lat zaczęła uczęszczać do szkoły podstawowej. Kontynuowała naukę w gimnazjum Sióstr Urszulanek, a następnie uczęszczała do trzyletniego Seminarium Nauczycieli Rzemiosł w Rybniku również prowadzonego przez Siostry Urszulanki. Naukę w seminarium ukończyła egzaminem maturalnym oraz egzaminem sprawdzającym umiejętności praktyczne i zawodowe. Były to czasy wkrótce po I Wojnie Światowej i w kraju brakowało kadr nauczycielskich, a szczególnie nauczycieli zawodu. Aby mieć prawo nauczania zawodu i technologii trzeba było jeszcze odbyć dwuletnią praktykę zawodowo-dydaktyczną. Taką praktykę odbyła w Pracowni w Wyższej Szkole Zawodowej we Lwowie mającej prawo przysposabiania do zawodu nauczycielskiego. Po uzyskaniu dyplomu Nauczyciela Zawodu podjęła pracę w Prywatnym Gimnazjum Pani Pietraszkiewicz w Wilnie. Uczyła również w Gimnazjum Sióstr Benedyktynek w Wilnie. W 1938 zaczęła przygotowywać się do egzaminu kwalifikacyjnego dającego prawo do nauczania na stałym etacie również w szkołach państwowych jako nauczyciel dyplomowany. W okresie do wybuchu II Wojny Światowej pracowała w Żółkwi pod Lwowem. W czasie wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej nadal pracowała w Żółkwii w żłóbku. Był to okres wywózek inteligencji na Sybir. Cudem udało się jej przetrwać i uniknąć wywózki. W okresie okupacji niemieckiej również pracowała aby przeżyć i nie zostać wywiezioną, tym razem, na roboty do Niemiec. Należało wtedy ukrywać to, że się jest nauczycielem. W lipcu 1941 w Pawełczu pod Stanisławowem Niemcy rozstrzelali 360 osób - elitę stanisławowskiej inteligencji: profesorów lekarzy adwokatów itd. Bardzo to ciężko przeżyła ale mimo to uczestniczyła aktywnie w tajnym nauczaniu młodzieży. W 1944 roku w obawie przed sowieckimi wywózkami przeniosła się, wraz z siostrą, do rodziny jej męża w Tyczynie koło Rzeszowa. Do Tarnowskich Gór przeniosła się zaraz po wojnie, w 1945 roku, gdzie przed wybuchem wojny mieszkała jej siostra.
Do miasta Tarnowskie Góry przyjechała po wojnie, wraz ze swoją siostrą Zofia (1903-2005), która zresztą dożyła wieku 102 lat. Od razu pani Stefania rozpoczęła pracę w powstającej właśnie Szkole Odzieżowej. Pierwsze lata w Tarnowskich Górach były bardzo ciężkie. Brakowało jej dosłownie wszystkiego: żywności, lekarstw, odzieży i opału. Wszystko musiała załatwiać sama, ale odwagi dodawała jej i jej rodzinie radość z odzyskanej wolności i nadzieja na poprawę. W szkole również brakowało niemal wszystkiego. Wykorzystując dawne znajomości pojechała do Łodzi – odzieżowego centrum Polski, przyczyniła się do rozwoju swojego nowego miasta, udało jej się załatwić dla szkoły materiały i maszyny. W szkole odzieżowej w Tarnowskich Górach pani Stefania pracowała aż do 1972 roku.
Dyrekcja szkoły odzieżowej w Tarnowskich Górach nigdy nie zapomniała o swojej wybitnej byłej nauczycielce i corocznie delegacja ze szkoły odwiedzała panią Stefanię z okazji urodzin, później, już jako najstarszą mieszkankę miasta, wraz z władzami miejskimi. Pani Stefania zawsze była niezwykle wzruszona wizytą gości i dopytywała, jak rozwija się szkoła, w której tyle lat pracowała. Mimo sędziwego wieku, do końca zachowała bystrość umysłu i humor. Odeszła 11 września 2016 roku w wieku 109 lat i 10 miesięcy, będąc drugą najstarszą mieszkanką województwa śląskiego i jedną z najstarszych Polek.