Kryminał „Naga prawda”, czyli zaskakujący finał, ironiczne poczucie humoru autora i poznańscy policjanci na tropie

Trzy sprawy, tylko pozornie ze sobą niezwiązane, zazębiają się w trakcie akcji, by doprowadzić nas do – jak to u Ćwirleja – zaskakującego finału. Czytelnik przyzwyczajony do poprzednich serii ma tu prawie wszystkich samych znajomych: uroczą podkomisarz Anetę Nowak, aspiranta Przemka Drążkowskiego, Biernata, Błaszkowskiego i innych. Ale znajomość wcześniejszych tomów serii nie ma znaczenia. Ćwirlej pisze świetnie, czyta się „Nagą prawdę” bardzo szybko i bardzo przyjemnie. W dodatku autor ma zadziwiająco ironiczne poczucie humoru, potrafi pokazać zdarzenia z zaskakującej strony, do tego nieźle panuje nad fabułą.

Styczeń 2020 roku. Miejski urzędnik budzi się u boku martwej nagiej kobiety, którą widzi pierwszy raz w życiu.
Marzec tego samego roku. Dwaj wędkarze dostrzegają leżący na dnie jeziora samochód. Szybko okazuje się, że wewnątrz znajdują się zwłoki kobiety, mężczyzny i dziecka. W tym samym czasie znika kelnerka z pijalni Świat Wódek.
Mamy kolejne intrygi, tajemnice, zaskakujące zwroty akcji, które mogą wywołać zawrót głowy u czytelnika. Ale Ćwirlej trzyma rękę na pulsie. Akcja jest spójna i klarowana, bohaterowie mają nawet czas na namiastkę prywatności i poszukiwanie prawdziwego uczucia. Okazuje się, że dla Anety Nowak wybór partnera jest o wiele trudniejszy niż rozwiązanie zagadki kryminalnej.

Ćwirlej zaryzykował: wprowadził nowego bohatera, prywatnego detektywa Arkadiusza Mazurka, byłego policjanta. Zdaje się, że ma on zastąpić niepowtarzalnego Teofila Olkowicza – bohatera poprzednich serii. No i cóż – zdaje się, że operacja się udała. Mazurek jest tak samo nieobliczalny, nie przejmuje się specjalnie zasadami, paragrafami, a jego metody są tak samo dwuznaczne jak Olkowicza. I podobnie jak poprzedni bohater Mazurek uwodzi czytelnika. Mnie Ćwirlej przekonał. Kolejne postacie dodają kolorytu i podkręcają tempo.

Jednym słowem: „Nagą prawdę” się pochłania, czyta się z uznaniem dla nieodstępnego poczucia humoru autora.