Książka "Bez przebaczenia" o sile uczucia i rodzinnych tajemnicach RECENZJA

Paulina Litwiak mieszkała z rodziną w Częstochowie. Miała 18 lat, gdy w wypadku samochodowym zginęła jej matka, brat i ojczym. Opiekę nad dziewczyną postanowił przejąć jej ojciec. Paulina jest zrozpaczona. Po pierwsze nigdy nie utrzymywała z nim kontaktu, a po drugie ona - artystyczna dusza marząca o ASP, nie wyobrażała sobie przeprowadzki do rodziny wojskowego. Ojciec Pauliny jest generałem, ma wysoką pozycję w Orzyszu, miasteczku wojskowych oddalonym od Częstochowy o 400 kilometrów.

Paulina trafia do chłodnego domu, gdzie panuje żołnierski dryl. Nie potrafi porozumieć się z ojcem, ma do niego żal, że zostawił ją z matką. Jedyny plus przeprowadzki to poznanie brata Kuby, który okazał się bardzo fajnym chłopakiem.
Do tego Paulina obwinia się o śmierć matki. Wyrzuca sobie, iż nie powiedziała jej o jednej bardzo ważnej rzeczy. Dziewczyna jest przekonana, że gdyby to zrobiła, nie doszłoby do wypadku.

Tymczasem licealistka poznaje młodego podporucznika, Piotra Sadowskiego, który okazuje się być prawą ręką jej ojca. Paulina zakochuje się w młodym wojskowym, choć ojciec ją przekonuje, że w ogóle do siebie nie pasują. Porywczy charakter Pauliny też daje o sobie znać. Po jednej z kłótni z Piotrem dziewczyna wraca do Częstochowy, by zamieszkać z przyjaciółką matki.
Do Orzysza przyjeżdża dopiero sześć lat później na pogrzeb ojca. Wtedy też dowiaduje się dlaczego jej rodzice musieli się rozstać. Paulina odkrywa, że historia przedstawiona jej przez matkę nie do końca była prawdziwa. Ale ona też ma pewną tajemnicę, której do tej pory nie zdradziła Piotrowi. Czy uda się im być razem po latach?

To typowa książka kobieca, napisana lekkim piórem, w sam raz na urlop albo na odstresowanie się na koniec lata. Sporo tu emocji, romantycznych wątków i wciągających rodzinnych historii.

Książka będzie mieć kontynuację. Drugi tom serii zatytułowano "Bez pożegnania".