Książka "Galopem po szczęście" to klasyczne czytadło w sam raz na jesienne wieczory RECENZJA

Barbara była tuż po maturze, gdy uciekła z rodzinnego Jędrzejowa Podlaskiego do Warszawy. Tam wyszła za mąż, urodziła córkę, zamieszkała w apartamentowcu na warszawskim Wilanowie, znalazła pracę w korporacji, wyjeżdżała za granicę na wakacje. Rzadko odwiedzała rodziców i siostrę, zostawiła nie tylko rodzinny dom, ale i jazdę konną czy starty w zawodach. Jej ojciec był dyrektorem stadniny, Barbara tam się wychowywała. W Warszawie pławiła się w luksusach i wcale nie było jej żal porzuconych stron.

I nagle po 20 latach i po rozwodzie wraca do małej miejscowości. Nie ma mieszkania, pieniędzy i pracy. Zabiera 15-letnią córkę Karolinę, trzy walizki, kota w transporterku, by ponownie zamieszkać w rodzinnym domu. Dostaje pracę asystentki ojca, próbuje naprawić relacje z siostrą, ale nikomu nie mówi, dlaczego poniosła życiową klęskę. Nie widzi świata w różowych kolorach, czuje, że nie odnajdzie się na Podlasiu, do tego musi pracować z despotycznym ojcem. Ale krok po kroku udaje jej się złapać szczęście na prowincji. Znajduje miłość, a przede wszystkim wraca do świata koni.

"Galopem po szczęście" to klasyczne czytadło na jesienne wieczory. Nie brakuje tutaj wschodnich akcentów - podlaskiej kuchni, uroków pogranicza, współżycia Polaków i Białorusinów, katolików z prawosławnymi, szeptuch i tego wszystkiego, czego już nie dostrzegamy mieszkając w wielkich miastach. Okazuje się, że czasami prowincja, gdzie czas płynie inaczej, ma więcej do zaoferowania niż potężna metropolia. Ale przede wszystkim mieszkając tam można się zatrzymać i spokojnie zadumać nad życiem.

Autorki, Justyna Bednarek i Jagna Kaczanowska, mają już na swoim koncie trzy tomy serii "Ogród Zuzanny" oraz powieść "Okruchy dobra".