Książka "To, co bliskie sercu", czyli idealna powieść na lato dla pań. Bohaterką jest dziewczyna pracująca w... straży pożarnej RECENZJA

Cassie Hanwell już w szkole pożarniczej miała najlepsze stopnie na roku, była najwyżej w rankingu studentów. Pasjonowała ją medycyna i pomaganie ludziom, więc wybór miejsca pracy był w jej przypadku formalnością.

Dziewczyna świetnie się odnajduje wśród męskiej załogi straży pożarnej w teksańskim mieście Austin. Ba, przyznano jej nawet medal za odwagę. Sęk jednak w tym, że na nic innego Cassie nie ma czasu. Ani na przyjaciół, ani na rodzinę czy miłość, a zresztą w miłość i tak nie wierzy.

Jej uporządkowane życie przerywa telefon od matki. Cassie z matką utrzymuje sporadyczne kontakty, odkąd ta - w szesnaste urodziny córki - postanowiła opuścić rodzinę i związać się z nowym mężczyzną. Cassie nie potrafi tego matce wybaczyć, jest silnie związana z ojcem i uważa, że tylko na nim może polegać.

Tymczasem matka jest poważnie chora i potrzebuje pomocy Cassie. Chce, by córka przeprowadziła się do niej na rok. Dziewczyna zamienia więc Austin na staroświecką jednostkę strażacką w Massachusetts. Warunki pracy są tam fatalne. Cassie postanawia napisać kilka wniosków o dofinansowanie wyposażenia jednostki, co nie spotyka się z aprobatą dowódcy. Ale znacznie trudniejsze będzie odnalezienie się wśród nowych kolegów, którzy nie mogą pogodzić się z tym, że przyszło im pracować z kobietą. I nie myślą rezygnować ze swoich grubiańskich zwyczajów.

Na szczęście równolegle z Cassie pracę w jednostce rozpoczyna niezwykle przystojny mężczyzna. Owen jest zainteresowany mocno Cassie, ale ta przecież nie wierzy w miłość. Ma poważniejsze zadania do realizacji - przebaczenie matce, uporanie się z koszmarami z przeszłości, dbanie o formę czy odnalezienie się w nowej rzeczywistości. Tymczasem nic nie przychodzi jej łatwo...

Autorka książki, Katherine Center, pokazuje, że zawsze trzeba mieć nadzieję, a szczęście i miłość przychodzą w najmniej oczekiwanych momentach. Warto walczyć o swoje i być niezależną, ale warto też czasami pozwolić sobie na chwile słabości, docenić rodzinę i przyjaciół. I najważniejsze - konsekwentnie, małymi krokami dążyć do tego, by żyć w taki sposób, na jaki mamy ochotę.