Książka "Uwięziony krzyk". Opowieść kobiety, która zachorowała na udar mózgu RECENZJA

Anna Naskręt miała 24 lata, męża i dwuletnią córeczkę, gdy doświadczyła najbardziej wstrząsającego zdarzenia w jej życiu. Zaczęło się od bólu głowy, a skończyło na całkowitym paraliżu. Autorka przeszła niedokrwienny udar pnia mózgu i móżdżku z czterokończynowym porażeniem spastycznym.
Jej świat się zawalił. Do tej pory była osobą energiczną, miała marzenia i plany na przyszłość. Tymczasem sama nie mogła ruszyć nawet ręką, została zamknięta we własnym ciele. Niektórzy lekarze nie dawali jej szans na przeżycie.

Po kilkutygodniowym pobycie w szpitalu, Anna została przetransportowana do rodzinnego domu. Od tej chwili zajmowała się nią rodzina - głównie rodzice i siostry. Robili wszystko, by Anna krok po kroku odzyskiwała sprawność. Nie obeszło się bez przeorganizowania życia domowego, bo wszystko było podporządkowane niepełnosprawnej córce. Rodzina sama musiała finansować rehabilitację, pomoc państwa była niewielka.

Oprócz bezsilności, związanej z tym, że bohaterka nie była w stanie zajmować się sobą, doszła ogromna tęsknota za córką. Wychowywał ją mąż, Anna rzadko widywała swoją córkę. Dopiero po rozwodzie, dziecko wprowadziło się do Anny, choć zajmowała się nim głównie jej babcia.

Minęło wiele lat nim Anna stanęła na własnych nogach. O latach, podczas których przechodziła intensywną rehabilitację, mówiła, że są stracone. Nic w jej życiu się nie działo, a na efekty rehabilitacji trzeba było długo czekać. 19 lat po zdarzeniu, Anna nadal nie jest w pełni sprawna. Ma kłopoty z chodzeniem, mówieniem, obce osoby mają trudności, by ją zrozumieć. Książka jednak kończy się optymistycznie - Anna znajduje miłość i ma poczucie osobistego zwycięstwa.

Czasami opisy zmagań z losem, niepełnosprawnością są wstrząsające. Autorka nie tylko walczy o każdy krok, przełamuje lęk, by samemu wyjść z domu, ale pokazuje to, w jaki sposób nasze państwo traktuje wszystkich zmagających się z niepełnosprawnością. Autorka przemawia do swoich czytelników - aby pamiętali o tym, że życie jest jak bańka mydlana. Może zmienić się w jednej sekundzie.