Literatura dziecięca i młodzieżowa pełna jest ciekawych potraw. Ale nie zwracamy na nie uwagi

Nie zrobimy oczywiście łap niedźwiedzich po moskiewsku, które poleca Aleksander Dumas, ale można przyjrzeć się menu swojskiej Pchły Szachrajki. Bohaterka Jana Brzechwy bardzo sobie ceni: "tartoletki, papatacze, ptysie, bezy i sękacze, rurki z kremem, tort z wiśniami i babeczki z malinami".

Kto czytał, może pamięta, że z okazji świąt oraz karnawału Pchła Szachrajka zrobiła przyjęcie. "Pchła więc myśli: Doskonale! Bal wyprawię, lecz nie u mnie. Trzeba przecież żyć rozumnie". Goście nie najedli się u skąpej gospodyni, przez tydzień jeszcze kiszki im marsza grały, bo pchła zamiast rodzynek dodała do ciasta marszowe nutki. Ale uwagę autora zwraca nazwa pewnych ciastek; papatacze. Kto jeszcze pamięta, o co chodzi?

Zupa Filifionki

Papatacze Pchły Szachrajki to staroświeckie, włoskie drożdżowe ciastka o spiralnej, ślimaczej formie, z nadzieniem z rodzynków, migdałów, orzechów, skórki pomarańczowej i cynamonu. Podobno pyszne i nic dziwnego, że Pchła Szachrajka, a i Jan Brzechwa, uwielbiali te ciastka. Przepis na nie autor chętnie podaje.

Na pewno nie była pyszna zupa, którą Wuj Truj z "Muminków" Tove Jansson dostał od Filifionki pod nieobecność mamy Muminka. Ani też jej pudding. Filifionka musi nakarmić grupę dziwaków, jacy występują, jak dostrzega Bogusław Deptuła, w każdej rodzinie. Jest oszczędna. Ma przepis na pudding: "Nasmarowała formę oliwą, wlała resztki wczorajszej zupy i ukradkiem dołożyła kilka ugotowanych ziemniaków, które nie były już takie, jakie powinny być".

Innego razu w zimny dzień przygotowała obiad w plenerze. Podała zupę z płatków owsianych. Wuj Truj nie był zadowolony; marzł, na jego mdłej zupie zrobił się kożuch, a stół się chwiał. Filifionka nie dość, że kazała mu ten kożuch zjeść, to jeszcze uznała, że Wuj Truj nie ma fantazji. Na zupę z owsianki i pudding przepisu nie dostajemy. Wyobraźnia wystarczy aż nadto.

Ogonówka Wenus

Autor bada pod względem kulinarnym nie tylko literaturę dla dzieci, ale i dla dorosłych. Znajdziemy na przykład przepis na zupę ogonową Wenus. Taką podobno podała rycerzowi Tannhäuserowi sama bogini w utworze Heinego: "Wenus do kuchni poszła wnet, by zupę ugotować. Podała zupę, dała chleb, nogi mu myje szczotką...". Poczciwa ta Wenus. Jej zupa z ogonów cielęcych jakoś jednak nie pociąga.

Co innego sola a'la pani Walewska. Nasza rodaczka wiedziała co dobre i drogie. Przepis wymaga także homara, langusty, białej trufli i wina. Jadł ją pewien zakochany paryżanin z XIX wieku w powieści Edourda Dujardina "Wawrzyny już ścięto". Pozostaje życzyć, żebyśmy wszyscy mogli sobie na taką solę pozwolić, nawet bez zakochania.

*Regionalna lista płac. Sprawdź, ile zarabiają [ZAROBKI OD 100 ZŁ DO 1 MLN ZŁ]
*Kuchenne Rewolucje w Tychach: Dom Bawarski Tychy Magdy Gessler [ZDJĘCIA + WIDEO]
*Najpiękniejsze polskie kolędy [POSŁUCHAJ i WYBIERZ]
*Najlepsze prezenty na święta Bożego Narodzenia [ZOBACZ ZDJĘCIA]