Łucja Ginko w wierszach jej córki Agnieszki Ginko

Im bardziej tu zaglądam,
tym bardziej Cię nie ma.
W szufladach śpią listy i zdjęcia,
i niespieszny zegarek.
Tylko Ciebie tu nie ma,
im bardziej tu zaglądam.
Przylatują ptaki,
które zapraszałaś
jak cmoknięcia nieba.
Oddychała kawa w ciemniejące dni,
pachniały bukowe liście.
Zaglądam do wazonu,
ale tutaj ich nie ma.
Maciejka już nie kwitnie
i w szafach nowe zapachy.
Im bardziej tu zaglądam,
tym bardziej Cię nie ma.

Rok temu, 21 grudnia, w wieku 71 lat, zmarła nagle Łucja Ginko, wieloletnia szefowa wydziału kultury Urzędu Marszałkowskiego (lata 1999-2009), potem doradczyni marszałka ds. kultury. Wiersz, który publikujemy powyżej nosi tytuł „Poszukiwania” i jest autorstwa jej córki Agnieszki, poetki i pisarki, laureatki ogólnopolskich konkursów poetyckich, autorki książek dla dzieci. Łucja Ginko, zdrobniale przez przyjaciół nazywana Lusią, przez wiele lat zarządzała śląską kulturą i kulturę kochała. Można było Ją spotkać na prawie wszystkich wydarzeniach artystycznych na Śląsku - premierach teatralnych, koncertach, wystawach, imprezach plenerowych. To był jej żywioł i pasja. - To dzięki Tobie wielu z nas, artystów związanych ze Śląskiem, mogło tworzyć, wydawać, publikować i wystawiać swoje prace. Zostawiłaś za sobą legion - osoby i instytucje kultury, o które walczyłaś do upadłego - napisał po jej śmierci reżyser Lech Majewski. Łucja Ginko z wykształcenia była doktorem nauk humanistycznych, autorką publikacji z historii literatury. Jej drugą pasją, po kulturze były konie i jeździectwo. Córka Agnieszka we wzruszających słowach przypomina, co było dla jej mamy najważniejsze:

W niebie
Odpoczywasz od fikołków serca i koziołków bólu,
który pomieszkiwał w Twoim ciele.
Odpoczywasz od strachów nocnych,
zbierających się nad Twoją głową:
czy to już czy nie?
W niebie, mamo, brakuje Ci na pewno znajomych,
których przygarniałaś
jak koty,
i męża, o którego pytasz w naszych snach.
Pocieszasz kamienie,
które skarżą się,
że nie mają dusz.
- Niech przemówi przez Was pamięć -
podpowiadasz.
W niebie, mamo,
zwołujesz pewnie anioły
na spektakle i śpiewy
dla nowicjuszy.
Zbierasz pióra i spuszczasz na ziemię dla smutnych.
W niebie, mamo, brakuje Ci na pewno kapeluszy.