Marta Matyszczak „Trup w sanatorium” RECENZJA Bardzo dobra komedia kryminalna pisarki z Chorzowa

Tym razem Szymon Solański i Róża Kwiatkowska wybierają się na wspólne wakacje do Świnoujścia. Zabierają oczywiście Gucia, trójnogiego kundelka z rdzawą krawatką.

Na miejscu okazuje się, że z romantycznego urlopu nici, bo po pierwsze Róża i Szymon mają zgoła odmienne wizje tego, jak urlop powinien wyglądać, a po drugie, w ośrodku, w którym zatrzymali się bohaterowie, w solance, zostaje znalezione ciało Elżbiety Wnuk. Utonęła albo ktoś jej pomógł w utonięciu. Właściciel sanatorium prosi o pomoc detektywa Solańskiego. Ten skuszony wizją zarobku, przyjmuje zlecenie.

Tutaj przeczytacie recenzję „Morderstwa w hotelu Kattowitz” Marty Matyszczak. To piąta część serii

Nie spodziewa się, że przyjdzie mu się zmierzyć z historią, która swój początek ma w latach 70. i wiąże się z festiwalem FAMA, jedną z najsłynniejszych studencko-artystycznych imprez PRL-u, kaowcami, ze środowiskiem bohemy, konfidentami i układami, które mimo upływu lat mają się dobrze. Kto i dlaczego zabił kobietę? Czy jej śmierć to tragiczny wypadek czy też ma związek z wydarzeniami sprzed czterdziestu lat?

„Trup w sanatorium” nieco różni się od poprzednich książek serii. Po raz pierwszy autorka wprowadziła trzech równoprawnych narratorów: pierwszym jest narrator trzecioosobowy, drugim jak zwykle Gucio, którego obserwacje niezmiennie bawią, a tożsamości trzeciego narratora nie zdradzę, aby nie psuć wam przyjemności z czytania.

Mam wrażenie, że narracji w wykonania Gucia jest w tej części mniej niż w pięciu poprzednich częściach. A co za tym idzie, widać, że autorka mocno uważała, aby dawkować humorystyczne sceny, opisy i żartobliwe dialogi. Być może dlatego, że temat, jaki wzięła na warsztat, łatwy nie jest.

„Zło czai się na szczycie” to czwarta część Kryminałów pod psem i zarazem najbardziej mroczna

To, co pozostało niezmienne, to wciągająca zagadka, którą niełatwo czytelnikowi rozwikłać, bohaterowie z krwi i kości (w „Trupie...” pojawia się sporo nowych postaci) oraz jedyny w swoim rodzaju styl Marty Matyszczak, językowa lekkość, z jaką pisze, swoboda w opisywaniu rzeczywistości, zwłaszcza wtedy, kiedy ta rzeczywistość skrzeczy.

Matyszczak przyzwyczaiła czytelników do tego, że wiarygodnie i dokładnie odwzorowuje miasta i miejscowości, w których osadza akcję swoich książek. Tym razem mieszkańcy Świnoujścia powinni być ukontentowani, a turyści mogą zwiedzać nadmorskie uzdrowisko z „Trupem w sanatorium” w ręce. I zapewniam, że będzie to wycieczka znacznie ciekawsza niż ta oferowana przez przewodniki.

Wreszcie „Trup w sanatorium” to kryminał, który przypominam nam, że przeszłość zawsze człowieka dopada, że sprawy nierozwiązane w przeszłości wracają z podwójną mocą w teraźniejszości, że wszystko ma swoje konsekwencje, zbrodnia jest zbrodnią, a mroczne tajemnice muszą w końcu ujrzeć światło dzienne.

Idealna lektura na urlop. Bardzo polecam!

Marta Matyszczak, „Trup w sanatorium”, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2019, 320 stron

Znacie tę śląską piosenkę? Tak brzmi po kazachsku