Na nawozie dobrze rośnie...

Od pewnego czasu, jak większość z nas, jestem świadkiem przedziwnych kontredansów wokół rocznic bliższych i dalszych. Europa ma problemy, Europa potrzebuje silnej gospodarki i dobrych projektów energetycznych, Europa chce jak najszybciej wyleźć z kryzysu, tymczasem Polska, potężny pod względem powierzchni i ludności kraj w środku kontynentu, zajęta jest rozwalaniem europejskiej budowli.

Toczą się wojny o Okrągły Stół, o 4 czerwca, za chwilę o 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej, o każdą bliższą i dalszą historyczną datę. To w skali ogólnopolskiej. W skali regionalnej też potrafimy sobie skakać do oczu. Wystarczy, że ukaże się u nas choćby drobiazg o powstaniach śląskich czy o relacjach polsko-niemieckich, natychmiast padają pretensje, wyzwiska, pełno w listach jadu, żółci, uszczypliwości.

Skąd to się bierze? Skąd tyle nienawiści w kraju, który wszedł do Unii i, teoretycznie, powinien mieć ludność myślącą po europejsku. Wyciągamy z lamusa szkielety, wypominamy sobie stare grzechy, wymyślamy od najgorszych, a tymczasem czas ucieka, Europa oddala się od nas, choć jesteśmy w niej. To politykierstwo, obecne nie tylko w mediach, ale już nawet nawet na imieninach u cioci, prędzej czy później pogrąży nas całkowicie. Na najwyższych szczeblach władzy trwają kłótnie o krzesełka, o zaproszenia, o miejsca obchodów "ku czci", a w naszych domach ciocia jest za PiS-em, a wujek za PO, przy stole razem siedzieć nie chcą, gniewają się, nie rozmawiają ze sobą, wciągają w awantury dzieci. Następuje powolny, widoczny już rozpad struktur społecznych, rodzin, środowisk. Nic dziwnego, że młodzi uciekać stąd chcą (i uciekają), a zostają stare słomiane chochoły, które obracają się w pył historii.

I może po tym strasznym pokoleniu coś się wreszcie odrodzi. Na nawozie historii też dobrze rośnie.