Olecha-Lisiecka: Na naszych oczach kończy się Kościół katolicki, jaki znamy z historii, także tej współczesnej

Od 22 października, czyli od dnia ogłoszenia orzeczenia w sprawie zaostrzenia prawa do aborcji przez Trybunał Konstytucyjny, codziennie przez Polskę przelewa się fala protestów kobiet i innych grup społecznych. Na ulice wyszły nie tylko osoby związane mniej lub bardziej ideowo z lewicą. To w znacznej mierze protesty polityczne, dlatego potępianie wszystkich uczestników za proaborcjonizm to nadużycie, tym bardziej że Strajk Kobiet popierają także katolicy.

Jak to możliwe, skoro Kościół w kwestii ochrony życia ma jasne stanowisko (ochrona życia od chwili poczęcia do naturalnej śmierci)? Otóż wielu katolików ma dość Kościoła, który podważa naukę papieża Franciszka, Kościoła, który swoją postawą i słowem dzieli społeczeństwo i stygmatyzuje, zapominając o tym, że jego najważniejszym zadaniem jest głoszenie Ewangelii. Wierzący nie chcą, aby Kościół kształtował ich sumienia poprzez stanowienie prawa wraz z politykami, bo nie tędy droga.

Wreszcie katolicy sprzeciwiają się Kościołowi, który nie ukrywa już swojego sojuszu z partią rządzącą. Dobitnym przykładem tegoż sojuszu była radość abp. Marka Jędraszewskiego, metropolity krakowskiego, jednego z najważniejszych hierarchów w polskim Kościele, z wyroku TK. Tyle że ta radość to de facto otwarte przyznanie się do porażki: Kościół nie potrafi odwoływać się do sumień wiernych poprzez katechezę, więc chce to robić w inny sposób – wybierając wspólny front z władzą świecką. Bardzo to smutne.

Jednak wciąż miałam nadzieję, że głos abp. Jędraszewskiego i innych hierarchów zadowolonych z wyroku TK straci na znaczeniu, kiedy swoje stanowisko przedstawi Rada Stała Konferencji Episkopatu Polski. I choć jej członkowie nie odcięli się w sposób jasny i zdecydowany od wezwania prezesa PiS do obrony kościołów i od bojówek ONR, to w spokojnym tonie napisali, że Kościół najlepiej obroni się sam:

„Wzywamy wszystkich do podjęcia rzeczowego dialogu społecznego, do wyrażania poglądów bez użycia przemocy i do poszanowania godności każdego człowieka. Polityków i wszystkich uczestników debaty społecznej prosimy, w tym dramatycznym czasie, o dogłębne analizowanie przyczyn zaistniałej sytuacji i szukanie dróg wyjścia w duchu prawdy i dobra wspólnego, bez instrumentalizowania spraw wiary i Kościoła” - napisała Rada Stała KEP.

Tego samego dnia 27 księży wystosowało apel przeciwko nadużyciom polityków i grzechom Kościoła. „W imię Ewangelii powinniśmy niezwłocznie: skończyć z używaniem religii do celów politycznych i porzucić przekonanie, że rozstrzygnięcia prawne mogą przynieść trwałą zmianę wrażliwości sumień, czego pragniemy głosząc Ewangelię” - napisali księża, m.in. ks. Adam Boniecki, ks. Andrzej Szostek i dominikanie: o. Adam Szustak, o. Maciej Biskup i o. Maciej Zięba.

I ten apel obudził moją nadzieję, że głos mądrych i odważnych duchownych, którzy rozumieją, dlaczego katolicy w tym kraju mają dość Kościoła, którego są częścią, wreszcie się przebije i zostanie usłyszany na najwyższych szczeblach. Teraz tę nadzieję straciłam, kiedy usłyszałam wypowiedź ks. Leszka Gęsiaka, rzecznika KEP, w Polsat News.

- Ludzie wierzący, którzy biorą udział w demonstracjach popierających przerywanie ciąży, grzeszą – mówił ks. Gęsiak. Ta wypowiedź dowodzi, że Episkopat kompletnie nie rozumie, dlaczego katolicy protestują. To jak dolanie oliwy do ognia.

I nie, nie sprzeciwiam się doktrynie Kościoła, lecz jego sojuszowi z polityką i niewsłuchiwaniu się w głos ludzi, zwłaszcza kobiet. Dlatego pytam, czy grzechem nie jest sojusz Kościoła z partią rządzącą i nieewangeliczna postawa tejże instytucji? Czy nie jest grzechem skreślenie protestujących kobiet i innych osób bez próby wsłuchania się w ich gniew?

Oto na naszych oczach kończy się Kościół, jaki znamy z historii, także tej współczesnej. W ludziach coś pękło, a Kościół swoim oficjalnym głosem nie daje nadziei, że będzie owo pęknięcie sklejał Dobrą Nowiną i Bożym miłosierdziem. Przed nami potężna fala odejść ludzi z Kościoła. Protestujący dziś na ulicach zostali skreśleni, napiętnowani grzechem, więc gniew, żal i bunt muszą znaleźć ujście.

Oni już do Kościoła nie wrócą.