Opera i piłka nożna. Dwa światy, które... sporo łączy. Tenor i kibic. Śpiewak Adam Sobierajski nie może żyć bez sceny i bez piłki

Takim sztandarowym przykładem są legendarni Trzej Tenorzy – Luciano Pavarotti, Placido Domingo i Jose Carreras. Pavarotti od najmłodszych lat marzył o grze w piłkę, próbował swoich sił jako bramkarz. Pracował też w szkole jako instruktor wf-u. Był fanem Juventusu i brał udział w losowaniu finałów mistrzostw świata 1990. Domingo, w 2002 roku wykonał hymn swojej ukochanej drużyny, Realu Madryt, a Jose Carreras to kibic FC Barcelona.

Wspólnie wprowadzili muzykę operową na stadiony - 7 lipca 1990 roku - dzień przed finałem mistrzostw świata we Włoszech. Ich występ na żywo obejrzało 6 tysięcy, a 800 milionów przed telewizorami. Śpiewali m.in. arię Nessun Dorma z Turandot i arię z Toski, obie skomponowane przez Pucciniego. Porwali publikę i sprawili, że opera przestała być hermetyczna, elitarna, a dotarła i zachwyciła masowych odbiorców. Tenorzy wystąpili jeszcze trzykrotnie podczas finałów kolejnych mistrzostw świata: na Dodger Stadium w Los Angeles(1994 r.), na Polach Marsowych pod wieżą Eiffla w Paryżu(1998r.) oraz w Jokohamie(2002r.)
Inny śpiewak operowy, Andrea Bocceli śpiewał arię Nessun Dorma na otwarciu Euro2020.

Włosi i Hiszpanie to jednak wyjątkowe kraje. Tu zawsze były dwie religie, dwie namiętności: muzyka i piłka nożna. Co ciekawe, w środowisku artystów operowych fanów futbolu nie brakuje. Wiele największych teatrów operowych na świecie (np. La Scala) ma swoje artystyczne drużyny piłkarskie. Zdarzają się i w Polsce (Teatr Wielki w Poznaniu).

A przykłady z naszego regionalnego podwórka? Słynny tenor, Jan Kiepura, „chłopak z Sosnowca” grał w drużynie Victoria Sosnowiec. Zapalonym kibicem, który o mało nie został piłkarzem, jest tenor Opery Śląskiej, Adam Sobierajski.

Niedziela, otwarcie mundialu, Katar gra z Ekwadorem, a na scenie Chorzowskiego Centrum Kultury “Straszny dwór” Stanisława Moniuszki w wykonaniu artystów Opery Śląskiej. Tenor Adam Sobierajski (Damazy), w przerwie biegnie do garderoby. Ale nie, nie po to, aby się skupić, złapać oddech...włącza laptopa i sprawdza wynik meczu. Bo piłka to jego druga pasja obok opery. I gdyby nie jeden telefon, kto wie, może dzisiaj zamiast czarować głosem, zachwycałby kolejną bramką...

- _Tak faktycznie mogło być, piłka nożna była moją pierwszą miłością _– potwierdza, śmiejąc się, Adam Sobierajski. Lokalnie fan Górnika Zabrze, wychowanek Concordii Knurów, a globalnie, od zawsze, kibic klubu FC Barcelona. Solista Opery Śląskiej w Bytomiu.

W przeciwieństwie do większości swoich koleżanek i kolegów ze sceny, nie pracował nad rozwojem talentu muzycznego od dzieciństwa. Ba, nawet o tym nie myślał. Żadna szkoła czy ognisko muzyczne, nie grał na instrumencie. Takich tradycji nie miał też w domu, chociaż niewątpliwie piękny tembr głosu, na co zwracano uwagę, odziedziczył po tacie.

- Pochodzę z Knurowa, miasta górniczego, kojarzącego się zdecydowanie bardziej ze sportem niż z kulturą, dlatego ten sport był mi naturalnie bliski. Zresztą, najbliższa szkoła muzyczna mieści się w Gliwicach. Klub mojego miasta, najpierw Górnik Knurów, potem Concordia Knurów, to było bożyszcze moje i wielu rówieśników z mojego miasta. Klub swojego czasu nawet występował w II lidze i był, a w zasadzie nadal jest zapleczem Górnika Zabrze. Z drużyny w Knurowie wyszli piłkarze o takich nazwiskach jak Waldemar Matysik, Zygfryd Szołtysek, czy bliżej naszych czasów, Jerzy Dudek, legenda bramkarska. Skoro oni tyle osiągnęli, to marzenia o tym, aby zrobić taką karierę, wydawały się całkiem realne. Uwielbiałem grać na pozycji 9, czyli tej, którą rządzi Robert Lewandowski i strzelać bramki – opowiada Adam Sobierajski.
Biegał więc za piłką jak szalony, od czwartej klasy szkoły podstawowej trenując w klubie Concordii Knurów. W knurowskim LO im. Ignacego Paderewskiego (nomen omen) trochę się to zmieniło, za sprawą działającego tu młodzieżowego chóru mieszanego Schola Cantorum. Chłopaka o pięknym głosie zauważył i zakwalifikował do chóru jego założyciel i wieloletni prowadzący, profesor Jerzy Pogocki. To nie był jednak jeszcze przełom w życiu młodego Adama. Lubił śpiewać, chodził na próby chóru, tak, jak wielu uczniów tej szkoły, ale piłka zawsze była na pierwszym planie. Wszystko zmieniło się dopiero w klasie maturalnej, pięć miesięcy przed maturą.
Do rodziców Adama zadzwonił profesor Jan Ballarin, słynny śpiewak operowy, dziekan wydziału wokalno-aktorskiego AM w Katowicach i dyrektor PSM im. Ludomira Różyckiego w Gliwicach. Okazało się, że będąc w jury na festiwalu muzycznym w Tychach, słyszał wybijający się na tle kolegów głos Adama. Zasugerował tacie przyszłego tenora, aby zabrał syna do szkoły muzycznej w Gliwicach. Po przesłuchaniu, sprawdzeniu skali, profesor zaproponował, aby Adam rozpoczął lekcje w jego klasie śpiewu solowego I tak to się zaczęło. - Z każdym dniem zakochiwałem się w operze – przyznaje obecny solista Opery Śląskiej. Po maturze wybrał już studia w Akademii Muzycznej. I tak śpiewa od prawie 20 lat. Ale piłki nie zdradził.

Gdyby nie został śpiewakiem, czy zostałby sportowcem? Ze strony rodziców była presja, aby studiował, wybrałby więc pewnie AWF, ale zawodowo z piłką raczej by się nie związał, choćby z powodu kontuzji, których zaliczył kilka. Co ciekawe – nie na boisku. W piątej klasie spadł ze schodów, zwichnął obie nogi i konsekwencje dawały o sobie potem znać. - Telefon od profesora był zbawienny. Zdałem sobie sprawę, że wśród biegających po Knurowie za piłką moich kolegów, niewielu te marzenia o karierze piłkarza spełniło. A z drugiej strony, nie sprawdzałem tego tak dokładnie, ale kariery śpiewaka operowego-solisty w historii mojego miasta, przynajmniej w ostatnich 20-30 latach, nie było wcale. Mogę więc czuć się spełnionym – podkreśla.

Boisko zamienił więc na scenę operową, ale jednocześnie zaczął w swoim ukochanym Knurowie trenować w lidze futsalu. - Pasja została. Z dużego boiska przeniosłem się na halę. Zakładałem drużyny futsalowe, szukałem sponsorów. Nawet udało się zdobyć mistrzostwa Knurowa – mówi z dumą.

Od ponad 12 lat prowadzi grupę oldboyów. Kontaktują się przez WhatsAppa i w poniedziałki (wtedy nie ma prób w operze) oraz jak się uda w czwartki, trenują, rozgrywają mecze. Spełnił też -poniekąd – marzenie o zagraniu w stroju z orzełkiem na piersi. Dzięki scenie! Zagrał bowiem kilka meczy w reprezentacji polskich artystów w piłce nożnej. W tej drużynie stawał na bramce Radosław Majdan czy Maciej Szczęsny, ojciec Wojciecha. - _Miałem więc możliwość grać u boku naszych wielkich kadrowiczów _– mówi nie bez dumy.

I pokazuje setki zdjęć w telefonie, z czołowymi zawodnikami, trenerami. W drużynie są aktorzy, piosenkarze, ale on jest jedynym śpiewakiem operowym. W telefonie ma też aplikacje, śledzi fora piłkarskie, żaden news ze świata piłki mu nie umknie.

_ - Czasem wieczorne próby, na moją prośbę, jeśli jest ważny mecz ligi mistrzów, kończą się wcześniej, albo proszę, abym mógł wcześniej zaśpiewać, żeby zdążyć zobaczyć rozgrywkę. W ostateczności zerkam w przerwie. Zwykle mam jednak szczęście, że trafiam na reżyserów czy dyrygentów, którzy też się pasjonują piłką nożną, lubią oglądać dobry mecz i doskonale mnie rozumieją. Obaj obecni kierownicy muzyczni w Operze Śląskiej, Przemysław Neumann i jego zastępca Maciej Tomasiewicz też są fanami futbolu. Maciek jest kibicem FC Barcelony i komentujemy mecze drużyny, pisząc wiadomości na telefonie. Fanem tej drużyny jest też obecny dyrektor Opery Krakowskiej, Piotr Sułkowski . A z kolei inny mój kolega z Opery Śląskiej, tenor Andrzej Lampert, kiedyś chorzowianin, to zapalony fan Ruchu Chorzów, a z racji obecnego miejsca zamieszkania, kibic Podbeskidzie Bielsko-Biała. Z nim również często toczymy piłkarskie dysputy w garderobie _– mówi.

Piłka nożna jest dla niego odskocznią od nut. A czasem łączy operę z piłką nożną. Tak było np. kilka lat temu, podczas gali 100-lecia śląskiego okręgu piłki nożnej, kiedy śpiewał na scenie Opery Śląskiej w stroju piłkarskim, z piłką (nawet podbijając). Kiedy po zakończeniu, na bankiecie podszedł do prezesa Zbigniewa Bońka i wiceprezesa Koźmińskiego, byli zdziwieni i zapytali, czy nie grał, bo po ruchach zorientowali się, że musiał mieć kontakt z piłką nożną.

Około 6 lat temu, w Operze Krakowskiej, gdzie również Adam Sobierajski pracuje, powstał zorganizowany przez niego zespół piłkarski opery. Zorganizowali nawet mecz towarzysko-charytatywny, w którym grali artyści opery, Filharmonii Krakowskiej i reprezentacja TVP Kraków. - Na pewno pod koniec sezonu chcemy znowu zagrać – mówi tenor. A na razie idzie kibicować. Polsce najbardziej. A towarzyszą mu rodzina i znajomi.