Pogrzeb Heleny Goldy-Błahut. Malarkę z Tychów pożegnała rodzina i przyjaciele

- Żegnamy dziś naszą siostrę Helenę, artystkę malarkę, człowieka utalentowanego - powiedział ks. Mariusz Nitka.

W homilii pogrzebowej przywołał słowa z "Pieśni" Horacego - "Non omnis moriar" (nie wszystek umrę, nie cały umrę) odnoszące się do artysty, który zyskuje nieśmiertelność dzięki swojej twórczości.

I tę nieśmiertelność poprzez liczne, niezwykle rozpoznawalne dzieła Helena Golda-Błahut ma zapewnioną. Malowała dużo. Robiła mnóstwo szkiców. Starała się uchwycić każde urokliwe miejsce lub chociażby szczegół. Gdyby tylko wybrać obrazy i rysunki Tychów, to już powstałby pokaźny album.

Piękną serię obrazów swoich wnętrz ma Muzeum Zamkowe w Pszczynie. Zamek pszczyński, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, był jej ulubionym tematem do pracy.

O jej niezwykłym, niedoścignionym, niepodrabialnym, charakterystycznym sposobie rysowania red. Maciej Szczawiński z Radia Katowice powiedział kiedyś:
"Proszę zauważyć tę misterną siateczkę rozedrganych wibrujących linii. Rozwidlające się ścieżki tysięcy konturów są jakby „z pierwszego uderzenia”, uchwycone na gorąco, przyszpilone niczym egzotyczny motyl. Czegoś takiego nie sposób urzeczywistnić inaczej, niż za pomocą wytrawnej ręki i... sekretu. Właśnie! Niedostępna analitycznym i racjonalnym analizom pozostaje ta zdumiewająca sfera wewnętrznych decyzji i motywacji".

Helena Golda-Błahut kochała malować, kochała towarzystwo artystów, z przyjemnością przyjmowała zaproszenia na przeróżne plenery malarskie (bywała m.in. na Impresjach Mikołowskich - w zbiorach miasta jest więc sporo jej dzieł), bywała na wernisażach.

Była osobą niezwykle otwartą, życzliwą, zawsze uśmiechniętą.

Kochała piękno. I - jak zawsze mówiła - tylko to starała się widzieć, zarówno w otoczeniu, jak i w ludziach. Piękno tworzyła nade wszystko wokół siebie. Jej mieszkanie było niemal prywatną galerią sztuki - pełne nie tylko jej dzieł, ale i innych pięknych przedmiotów, starannie zbieranych przez lata. Swoistym dziełem sztuki była jej choinka, którą tworzyła na sztalugach, z żywych gałązek jodłowych, na których wieszała ręcznie robione bombki o różnym kształcie.

W swoich zbiorach ma nie tylko obrazy, rysunki i szkice, ale też mnóstwo projektów wnętrz, m.in. restauracji, kawiarń i domów wczasowych. Wedle jej projektów powstały wnętrza m.in. „Izy” w Szczyrku, „Polonii” i „Hawany” w Bytomiu, „Pani Walewskiej” w Katowicach, „Staropolskiej” w Tychach, Biura Turystycznego „Gromada” w Katowicach.

W ciągu ponad pół wieku pracy twórczej miała 35 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą.

Do najważniejszych nagród, jakie otrzymała trzeba zaliczyć Nagrodę im. Jana Dutkiewicza w Pszczynie, nagroda prezydenta miasta Koźla za zestaw prac poplenerowych (dwukrotnie), nagrodę w konkursie „Najlepsze Dzieło Roku” w dziedzinie architektury wnętrz (projekt biura turystycznego „Gromada” w Katowicach), Medal na „51 Salonie Sztuki” w Ville de Sainte-Genevieve-des-Bois.

Helena Golda-Błahut urodziła się 1 sierpnia 1942 r. w Łaziskach Górnych, zmarła 4 grudnia 2020 r. w Tychach, po kilku latach choroby. Spoczęła w pobliżu kościoła św. Marii Magdaleny, który też wielokrotnie malowała, na zewnątrz, jak i wewnątrz. Na cmentarz przy Nowokościelnej odprowadzili ją: rodzina oraz środowisko artystyczne, niestety, w ograniczonym - ze względu na pandemię - składzie.