Potwory kontra Obcy

Potwory kontra Obcy
nasza ocena ****
USA, 2009, animowany, reż. Rob Letterman, Conrad Vernon, dyst. UIP

Obraz trójwymiarowy to bajer, w którym tkwi ogromny potencjał i siła przekazu. Niewykluczone, że za kilka lat wszystkie filmy będą robione w tym formacie. Jednym z największych zwolenników trzeciego wymiaru od lat jest Jeffrey Katzenberg, współzałożyciel i wieloletni szef studia DreamWorks Animation. Od tego roku wszystkie filmy animowane produkowane przez DWA będzie można oglądać w 3D. Na szczęście nic nie wskazuje na to, by technika miała zdominować człowieka.

W Potworach kontra Obcych twórcy Shreka i Madagaskaru bawią się trój wymiarem, ale wciąż stawiają na ciekawe postacie, fajne dialogi i w miarę przyzwoitą historię. Zwłaszcza tych pierwszych jest tu pod dostatkiem. Poczynając od Susan Murphy. Po tym jak w dniu ślubu walnął w nią meteoryt wypełniony dziwną substancją z kosmosu, dziewczyna wystrzeliła w górę na 15 metrów. Niektórzy lubią mieć wyższe partnerki, ale narzeczony Susan nie jest Tomem Cruisem ani Robem Stewartem… Jakby tego było mało dziewczyna zostaje pojmana i trafia do super ściśle tajnego ośrodka wojskowego, o którym nie wie nawet Mister Prezydent (nawiasem mówią straszny idota, choć sympatyczny). Ochrzona Gigantiką zaprzyjaźnia się z innymi potworkami rezydującymi w ośrodku. Jest wśród nich człowiek z głową insekta czyli genialny profesor Karaluch, pół-małpa i pół-ryba co się zowie Brakujące Ogniwo (typ macho, który lubi terroryzować plażowiczów), galaretowaty B.O.B. czyli krzyżówka genetycznie zmutowanego pomidora z sosem waniliowym oraz gigantycznych rozmiarów larwa o imieniu Insectozaurus. Niewola potworków wkrótce się kończy. Tylko oni mogą bowiem uratować Ziemię przed atakiem obcych.

Historia sama w sobie niezbyt oryginalna. Może by nawet nudziła, gdyby nie świetnie przerysowane postacie, znakomity dubbing, satyryczne, przekomiczne nawiązania do amerykańskich filmów science-fiction (E.T., Mucha, Dzień niepodległości, Star Trek, Marsjanie atakują), dobre tempo i przez większą część filmu zabawne dialogi pióra Bartosza Wierzbięty (z czasem odzywki bohaterów stają się przewidywalne). Ewidentnie zabrakło pomysłów na atrakcyjną końcówkę, co nie zmienia faktu, że rozrywka jest przednia.