Pożegnaliśmy Henryka Babczyka

Heniu, nieustannie, tak w zyciu zawodowym, jak i prywatnym, pamiętam, to co powtarzałes tyle razy podczas naszej wspólnej pracy w Zet-erze w TŚl. - "tylko nie dac się zwariować". I wiesz, udaje mi...rozwiń całość

Heniu, nieustannie, tak w zyciu zawodowym, jak i prywatnym, pamiętam, to co powtarzałes tyle razy podczas naszej wspólnej pracy w Zet-erze w TŚl. - "tylko nie dac się zwariować". I wiesz, udaje mi sie... Dziekuje.zwiń

Dopiero teraz się dowiaduję, pracowaliśmy razem w jednym dziale, ależ mi przykro... trudno uwierzyć...

Heniu, bardzo Cię lubiłem. Byłeś najnormalniejszym człowiekiem i dziennikarzem jakiego znałem. Nawet po kilku głębszych...

Dziś piątek, 3 lutego, właśnie przeczytałem, że odszedłeś... Jest za późno, żeby Cię spotkać i porozmawiać - jak kilka razy - o... emeryturze, wcześniejszej emeryturze dziennikarskiej, której mi...rozwiń całość

Dziś piątek, 3 lutego, właśnie przeczytałem, że odszedłeś... Jest za późno, żeby Cię spotkać i porozmawiać - jak kilka razy - o... emeryturze, wcześniejszej emeryturze dziennikarskiej, której mi "zazdrościłeś". Pamiętam, jak jeszcze jako student, zjawiłeś się na praktyce redakcyjnej, a było to albo w "Panoramie", albo w "Tak i Nie"?... Potem pamiętam Cię także z TR i T.Śl., bo w DZ już razem nie pracowaliśmy, ale zawsze, kiedy się tam zjawiałem, nie czułem się jak intruz, bo znajdowałeś czas na pogawędkę ze starszym kolegą.
Żałuję, że nie mogłem Cię pożegnać...zwiń

Dziękuję, Heniek, że byłeś...

[']

Nie zapomnę tych spotkań w palarni Trybuny Śląskiej, przy automacie do syntetycznej kawy na żetony, kiedy Henio z ledwo wyczuwalną ironią tłumaczył dziennikarskiemu narybkowi "ale pozwól sobie...rozwiń całość

Nie zapomnę tych spotkań w palarni Trybuny Śląskiej, przy automacie do syntetycznej kawy na żetony, kiedy Henio z ledwo wyczuwalną ironią tłumaczył dziennikarskiemu narybkowi "ale pozwól sobie młody kolego wytłumaczyć, że może jeszcze nie wszystko wiesz". Za tą jego flegmę chciało mu się czasem głowę odkręcić.

Był Heniek podporą tamtej redakcji, jak cały zet-er (zespół redagujący), czasem za jego skróty w naszych jakże wiekopomnych tekstach dostawaliśmy szału, czasem ratował tyłek, kiedy się coś zawaliło (oj, się zawalało, zawalało ;-)). Szkoda.

Cześć, starszy kolego.zwiń

Szkoda chłopa ale takie życie. Każdy kiedyś odejdzie.

Henryka poznałem w pierwszych dniach pracy w Trybunie Śląskiej. - Heniek jestem - tak się do mnie zwrócił i od razu pękły lody obcowania z żywą legenda gazety. Potem przez kilkanaście lat poznałem...rozwiń całość

Henryka poznałem w pierwszych dniach pracy w Trybunie Śląskiej. - Heniek jestem - tak się do mnie zwrócił i od razu pękły lody obcowania z żywą legenda gazety. Potem przez kilkanaście lat poznałem go znacznie lepiej. Był szalenie wymagający, nie znosił głupoty, drażniło go robienie wszystkiego po łebkach. Jak się czegoś podjął, zawsze sprawy doprowadził do końca. Człowiek od rzeczy niemożliwych. Był niewiarygodnie systematyczny i opanowany. Nawet w chwilach największego redakcyjnego stresu zawsze miał czas na wytłumaczenie błędów, dopytanie o szczegóły i poprawienie kiepskich tekstów. Przy tym był człowiekiem skromnym, nierzucającym się w oczy. Mógłby trząść redakcją, ale wolał spokojnie pracować bez kłótni. Był odwrotnością pojęcia "karierowicz". I za to go cenię. Czy był człowiekiem kryształowym? Nie wiem. Ale jeśli tak, to była jedna rysa - pił mocną kawę z fusami zaparzaną w szklance.zwiń