PRZEDSZKOLE NA MEDAL | Liderzy głosowania: Nauczyciel Roku GALERIA ZDJĘĆ

Powiat mikołowski
Katarzyna Ściebiura-Biesiada, pracująca w mikołowskiej „Wyjątkowej Krainie”, zajmuje na razie 1. miejsce w kat. „Nauczyciel Przedszkola Roku 2018” w powiecie mikołowskim.
Katarzyna Ściebiura-Biesiada pracuje na co dzień także w mikołowskiej „Wyjątkowej Krainie”. To nauczycielka z 2-letnim stażem pracy, która prowadzi w naszej akcji w kat. „Nauczyciel Przedszkola Roku 2018” w pow. mikołowskim.
- To miło ze strony rodziców, że wspierają mnie swoimi głosami - mówi pani Katarzyna. - Ja z rodzicami swoich podopiecznych jestem bardzo zżyta. Nie wyobrażam sobie momentu, w którym się rozstaniemy, chociaż wiem, że kiedyś to nastąpi - podkreśla.
Nauczycielka, podobnie jak dyrektorka placówki, stawia na współpracę z rodzicami i kolegami po fachu. - Gdybyśmy nie mieli wsparcia ze strony rodzin, za dużo nie moglibyśmy zdziałać. A tak dzieci robią duże postępy. Jestem pełna podziwu wobec tego, jak dużo serca rodzice wkładają w wychowanie tych wspaniałych dzieci - mówi.
Pani Katarzyna jest z zawodu oligonofrenopedagogiem oraz logopedą. Zajmuje się dziećmi z różnego rodzaju zaburzeniami, w tym dziećmi autystycznymi. Jej grupa liczy sześć osób. - Do każdego malucha potrzeba innego podejścia, w zależności od jego wieku, charakteru, choroby, historii. Na to składa się mnóstwo elementów i chyba to wyróżnia tę pracę od pracy w „zwykłym” przedszkolu - mówi.
Została nauczycielką, choć początkowo studiowała polonistykę. Jej drugą specjalizacją była logopedia. O tym, że chce jednak zajmować się dziećmi na sto procent przekonała się na praktykach i różnych akcjach charytatywnych, w których brała udział.
- Zaczęłam mieć styczność z dzieciakami niepełnosprawnymi i to mnie uderzyło - mówi pani Katarzyna. - Oczywiście, zwykłe dzieci także potrzebują pomocy, ale często zapomina się o tych chorych, które potrzebują jej jeszcze bardziej - dodaje.
Jej zdaniem kluczem do sukcesu w podejściu do maluszków jest zwykła empatia. - Trzeba posiadać umiejętność wchodzenia w pewne role, sytuacje, o których na co dzień się nie myśli. Coś, co dla nas jest zupełnie proste, dla osób autystycznych będzie jak zdobycie Mount Everestu i trzeba o tym pamiętać.
Najważniejsza w tym wszystkim jest jednocześnie wiara w możliwości takiego dziecka. Jeśli dorośli w te możliwości uwierzą, maluch też to zrobi.