Rafał Musioł: Czy prezesowi PZPN starczy odwagi, by postawić na Marka Papszuna?

Polak czy „zagraniczniak”? Wokół takich biegunów toczy się dyskusja dotycząca obsady stanowiska selekcjonera piłkarskiej reprezentacji. Emocji jest mnóstwo, merytoryki jak na lekarstwo, eksperci ci sami od lat, odwieczny spór o Leo Beenhakkera znów płonie pełnym blaskiem, a każda opinia Zbigniewa Bońka kontrowana jest meczem z Łotwą, natomiast Jerzy Brzęczek przeplatany z Paulo Sousą.

Posada szkoleniowca Biało-Czerwonych od dłuższego już czasu przypomina krzesełko na szalonej karuzeli w ogrodzie świateł, więc także panujący wokół niej harmider idealnie do takiej scenografii pasuje. W dodatku nikt nie przejmuje się kwestiami etycznymi i właśnie za przymykanie oczu za wciągnięcie przez Brzęczka do kadry osoby po uszy zamoczonej w procedery korupcyjne, oraz za nominację dla obciążonego wizerunkowo Czesława „711” Michniewicza, zapłaciliśmy właśnie rachunek w postaci żenującego spektaklu katarskiego.

Ta sytuacja powinna oznaczać koniec pewnej epoki i stanowić szansę na prawdziwe nowe otwarcie. Czy to się uda? Śmiem wątpić. Pustynny kurz przecież nie opadł jeszcze do końca, a my już zapominamy o wszystkich refleksjach i szukając nowego selekcjonera znów dajemy się uwieść nagraniom z youtuba, na których Herve Renard wygłasza motywacyjne przemówienie w szatni Arabii Saudyjskiej. Scena niewątpliwie imponująca i robiąca wrażenie na tle Michniewicza, palącego po porażce z Argentyną cygara z miną wielkiego zwycięzcy. Czy ktoś jednak z internetowych fanów Francuza w ogóle sprawdził jego CV, w którym nie ma żadnych europejskich sukcesów, a zdecydowana większość życia związana jest z krajami afrykańskimi? Dokument ozdobiony jest dwukrotnym zdobyciem Pucharu tego kontynentu, ale jednak niedostrzeganie Renarda przez poważne federacje i kluby na Starym Kontynencie musi dawać do myślenia...

Cezary Kulesza ma tymczasem jedną ciekawą i naturalną opcję w postaci Marka Papszuna. Nigdy do tej pory nie było wszak sytuacji, gdy pożegnanie starej gwardii może odbyć w sposób tak naturalny, a nawet wyczekiwany przez kibiców. Premiowy niesmak po wydarzeniach świadczących o całkowitym oderwaniu kadrowiczów od rzeczywistości i ich bezrefleksyjnej żądzy pieniędzy, stanowi zielone światło dla szkoleniowca Rakowa. Długi kontrakt, całkowita autonomia w budowie nowego narodowego zespołu i sztab fachowców z grupą polskich trenerów-asystentów (na wzór Beenhakkera) oraz solidny przelew dla Rakowa za wykupienie szkoleniowca są na dziś najlepszym rozwiązaniem dla polskiej piłki.