Rafał Musioł (KOMENTARZ): Dziesięć bombowców polskiej megalomanii

Chciałbym, żebyśmy w Polsce mieli 10-15 takich trenerów - mówił prezes PZPN Zbigniew Boniek pytany o dalsze losy Paulo Sousy. Ten mnożnik zyskał dodatkową jakość po tym, jak portal Sportowe Fakty podliczył „rachunek grozy” obecnego sztabu reprezentacji. Według tych szacunków Portugalczyk zgarnia co miesiąc 315.000 złotych, a jego współpracownicy - łącznie - drugie tyle. Droga do euroklęski kosztowała więc cztery miliony złotych. Z jednej strony bardzo dużo, ale z drugiej dziesięciu takich Sousów wychodziłoby jak w promocji - wystarczyłaby comiesięczna zrzutka po kilka groszy od każdego z rodaków, bez względu na płeć, wykształcenie i wiek. Za to nie dostalibyśmy może sportowej jakości, ale - przy odpowiednim rozmieszczeniu „Sousów” - nad niemal całym krajem unosiłaby się znakomita atmosfera.

Może byłoby w niej mniej zadęcia i przesadnej politycznej poprawności, zwłaszcza takiej, w której nie dostrzega się belki we własnym oku? To zjawisko jaskrawo świeci także w kontekście Euro 2020. Przewrażliwione nadwiślańskie media sporo wysiłku poświęciły na przykład „promocji” piosenki o dziesięciu niemieckich bombowcach, doprowadzając ją na szczyty internetowych wyszukiwarek.

Angielsko-niemiecka rozgrywka, która zawsze jest podszyta podobnymi klimatami podgrzewanymi przez brukowce, stała się tematem przysłaniającym znacznie ciekawsze kwestie. I w większości przypadków największym oburzeniem kipiały portale, którym na co dzień kompletnie nie przeszkadzają na przykład pozdrowienia do więzienia wywieszane w centralnych miejscach ekstraklasowych stadionów oraz rodzime przyśpiewki o znacznie mniejszej finezji i kilkukrotnie wyższym poziomie wulgarności. Co ciekawe, nawet połowy tej uwagi nie przykuły homofobiczne i rasistowskie transparenty węgierskich ultrasów, nad którymi pochyla się właśnie sama UEFA. Do pełni absurdu zabrakło jedynie noty wystosowanej do Wyspiarzy z pytaniem dlaczego w utworze mowa jest jedynie o „angielskim” RAF-ie, a milczeniem pominięto myśliwskich asów z dywizjonów z biało-czerwoną szachownicą...

Występowanie ex cathedra to z pewnością jedna z najbardziej irytujących narodowych przywar, zwłaszcza, że większość argumentów fruwa z precyzją przypominającą dośrodkowania kadrowiczów Sousy w meczu ze Szwedami. Może więc warto po prostu częściej dać na luz i spojrzeć na świat z większym dystansem i życzliwością zamiast kruszyć kopie w imię tych, którzy wcale tego nie oczekują?