Rafał Musioł (KOMENTARZ): Niech się kluby zadławią chciwością i wrócą do źródeł

Każdy kto wiesza psy na pomyśle Superligi powinien przeczytać nowe zasady Ligi Mistrzów. Na tle tej piramidalnej głupoty UEFA koncepcja dwunastu buntowników wygląda jak oaza normalności i sensu. A obie łączy jedno - oślepienie bezbrzeżną chciwością. Blask mamony sprawił, że ani europejska federacja, ani szefowie najpotężniejszych klubów, nie widzą piekielnej otchłani przed którą stoją od dłuższego czasu i w kierunku której wykonują właśnie krok w przód.

Ogień ma jednak moc oczyszczającą. Chorobliwy przesyt jaki zamierzają zafundować kibicom obie strony, nabijające właśnie prawnicze kolubryny mające zapewnić gigantyczne łupy na pobojowisku, może mieć nieoczekiwany skutek. Logiczny spadek oglądalności dziesiątego w sezonie meczu Realu Madryt z Manchesterem United wcześniej niż później pociągnie za sobą rewaloryzację kontraktów telewizyjnych i zmusi wszystkich zainteresowanych do szukania nowych rynków. I wtedy nastąpi prawdziwa rewolucja.

Idealnym rozwiązaniem byłby powrót do źródeł. Wyobrażacie sobie reaktywację Pucharu Europy Mistrzów Krajowych z udziałem tylko triumfatorów rozgrywek? I formułę dwumeczów od pierwszej rundy, bez żadnych rozstawień? A odrodzenie najpiękniejszego z formatów, czyli Pucharu Zdobywców Pucharów? No i zamiast całej reszty, ze śmietnikową Ligą Konferencji na czele, gigantyczny Puchar UEFA dla "tysiąca drużyn", trwający cały rok (coś jak Puchar Polski), zaczynający się od regionalnych szczebli a kończący wielkim finałem?

To oczywiście wizja utopijna, ale pomarzyć można. Zwłaszcza, że wtedy życie kibica znów byłoby piękne. Także w Polsce, bo nikt chyba nie ma wątpliwości, że nawet legendarne mecze Widzewa z Juventusem i Liverpoolem nie zyskałyby nigdy takiego blasku, gdyby odbywały się w ramach grup, a nie systemu pucharowego. W dwóch starciach wszystko może się wszak zdarzyć, ale na dystansie sześciu czy dziewięciu kolejek ryzyko sensacji zostaje skutecznie zneutralizowane.

Krótko mówiąc: niech się UEFA i Superligowcy okładają po łbach i biją o kasę aż do krańcowego wyczerpania, a najlepiej niech na razie wszyscy się wzajemnie pozawieszają. Choćby dlatego, że to zdecydowanie ciekawsze widowisko niż wynikające z pomysłów, którymi nas zwyczajnie zanudzą i zamęczą.