Rafał Musioł: Lech Poznań jest najdoskonalszym wcieleniem polskiej ekstraklasy

Lech Poznań jest najgodniejszym z godnych przedstawicieli polskiej elity piłkarskiej. Od zdobycia mistrzostwa kraju niemal każda decyzja jego szefów spełnia wszystkie kryteria, by trafić do podręczników antyzarządzania.

Klub, który szczyci się imponującymi dochodami, nie potrafi przeprowadzić transferów stanowiących realne wzmocnienie zespołu i zwiększających szanse na pomnożenie zysków z działalności stricte sportowej. Przykład pierwszy z brzegu - obsada bramki. Poznaniacy na wyciągnięcie ręki mieli Frantiska Placha. Za 200 tysięcy euro mogli upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: zdobyć golkipera o uznanej renomie i osłabić groźnego konkurenta, jakim jest Piast Gliwice. Ba, można było zespół Waldemara Fornalika trafić dubeltowo, bo do stolicy Wielkopolski miał się przeprowadzić także Damian Kądzior. Z rozmów nic jednak nie wyszło, bo w Lechu postawiono na wariant oszczędnościowy, chociaż oba transfery łącznie kosztowałyby znacznie mniej niż poznaniacy otrzymali z PKO Ekstraklasy za miniony sezon.

Jednocześnie w Poznaniu podjęto inną strategiczną decyzję o odpuszczeniu meczu o Superpuchar. Obrażony na Ekstraklasę, która nie chciała zmienić terminu tego spotkania, Lech wystawił przeciwko Rakowowi rezerwy, strzelając sobie w kolano. Po pierwsze nie dał sobie szans na sięgnięcie po trofeum, a po drugie pokazał kibicom mizerię zaplecza podstawowej jedenastki.

Jak się te wszystkie zabawy skończyły cała Polska widziała. Po żenującym spektaklu superpucharowym przyszła kompromitacja w eliminacjach Ligi Mistrzów oraz katastrofa na inaugurację nowych rozgrywek ligowych. Lawina nieszczęść na własne życzenie stanowi jednak powód do chwały: jako się rzekło Lech właśnie udowadnia, że jest najdoskonalszym reprezentantem nadwiślańskiej Ekstraklasy.