Rafał Musioł: Reprezentacja w angielskiej mgle

Mecz z Andorą, który miał być bardzo łatwą poprawką dla Paulo Sousy za pomyłki popełnione w Budapeszcie, jeszcze mocniej zagmatwał cały obraz polskiej reprezentacji. Kadrowicze zdecydowanie za mocno wzięli sobie do serca stwierdzenie, że takie spotkania powinny być spacerkiem i po boisku w Warszawie głównie właśnie spacerowali.

Sousa na Węgrzech eksperymentował z obroną, teraz postanowił przeprowadzić eksperyment w ataku. Wrzucił więc trzy grzyby w barszcz i znów najwyraźniej przestrzelił. Być może jednak w tym szaleństwie była metoda, bo na murawie gołym okiem można było dostrzec hierarchię napastników, a przede wszystkim powody dla których Arkadiusz Milik jest w kadrze co najwyżej numerem trzecim.

Najbardziej niepokojący był jednak obraz nie szczegółowy, a ogólny. Biało-Czerwoni nie potrafili płynnie forsować topornej defensywy Andory, grać z pierwszej piłki, przyspieszać akcji i korzystać ze stałych fragmentów gry. Wszystko oparte było jedynie na wierze w geniusz i szczęście Roberta Lewandowskiego. Kapitan nie zawiódł, należy mu się szacunek, ale w niedzielny wieczór nie tylko o to chodziło.

Próba generalna przed kolejnym, najtrudniejszym być może w tych eliminacjach meczem wyjazdowym, wypadła blado i z pewnością na Wyspiarzach - o ile w swoim zadufaniu wydarzenia na Łazienkowskiej w ogóle śledzili - nie wywarła żadnego wrażenia. W przeciwieństwie do kibiców, którzy przed najbliższym występem reprezentacji mają poczucie, że razem z nią znaleźli się we mgle. Obyśmy się w niej nie zagubili w Londynie...