Rafał Musioł: Ruch Chorzów - wystarczy nie kraść

Drugiej takiej twierdzy nie ma w całej polskiej piłce. Ruch Chorzów na Cichej rozegrał w tym sezonie dwanaście ligowych meczów i wygrał z nich jedenaście. W nagrodę Niebiescy powoli gubią grupkę pościgową i w imponującym tempie zmierzają do drugiej ligi, stanowiącej szczebel do wyjścia z futbolowej otchłani, w jaką wepchnęli go poprzebierani w drogie garnitury hochsztaplerzy.

W klubie, który przez dekady pisał chlubną historię śląskiej i polskiej piłki, a potem popadł w kłopoty mogące go unicestwić, następuje prawdziwe zmartwychwstanie. Zarówno pod względem sportowym, jak i ekonomicznym, a także wizerunkowo-marketingowym Ruch mozolnie odradza się z popiołów. Całkowite oczyszczenie zabierze jeszcze sporo czasu, ale kierunek i determinacja ludzi obecnie rządzących klubem uzasadniają powszechny optymizm.

W dużym uproszczeniu przepis na chorzowski cud stanowi potwierdzenie hasła, które wymyślili (i niemal natychmiast ośmieszyli) politycy: wystarczy nie kraść. Na Cichej wreszcie zaczęto naprawdę oglądać każdą złotówkę, zobowiązania traktować poważnie oraz budować partnerską wiarygodność w kontaktach ze sponsorami. Także w tym kontekście wymuszone pandemią pustki na trybunach wydają się więcej niż symboliczne: z loży VIP nagle zniknęli ci, którzy nigdy nie powinni w niej zasiadać i tym bardziej nie powinni mieć błogosławieństwa władz miasta do dysponowania publicznymi pieniędzmi.

Ukoronowaniem przejścia przez czyściec powinna być w Chorzowie budowa nowego stadionu, która do tej pory stanowiła cykl idealnie współgrający z marnowaniem miejskich funduszy. Najwyższy czas, by Ruch podnieść z ruin także fizycznych.

PS. Być może zdziwionym tym felietonem kibicom polecam poniższy tekst z maja 2019 roku, który świadczy o tym, że wciąż pozostaję konsekwentny:

Rafał Musioł: Miałem sen o Ruchu Chorzów...