Po bosoku na rżysku, w trampkach po hasiōwie, w sztolach po kretowinach. Bramy na wartko z pukeltaszōw, abo profesjōnalne z drzewa, włosnymi rynkami pōłlegalnie załatwiōnego na rapsie w lesie. Linie z piosku, nece z gardinōw, bale ze szmatōw… Rozmańte bywajōm poczōntki wielkich i niywielkich fusbalistōw. Zdo sie, aże jeszcze poradziesiōnt a nawet poranoście lot do zadku trza było mieć trocha wiynkszo wyôbraźnio coby do porzōndku poszpilać. Ańfachowe warōnki to jednak niy przeszkoda, a samo uciecha. Niy zrozumcie mie źle. To że infrastruktura szportowo rośnie, dziecka szpilajōm na „orlikach” co wieś, co ôsiedle to yno plus. Ôbojyntnie kaj bajtle zaczynajōm przigoda z fusbalym, ich marzynia sōm na sia podane, a finałowōm ich scyneriōm porzōndny stadiōn.
Najnowszy wpis Grzegorza Buchalika na jego blogu Ślonski fusbal możecie przeczytać tutaj:
