Szczerość przed śmiercią

W ostatniej wielkiej roli postanowiła obsadzić się sama. Telewizja NBC wyemitowała właśnie dokument będący zapisem zmagań aktorki z chorobą nowotworową. Fawcett odchodzi tak, jak tylko aktorka potrafi. Scenariusz spektaklu jest z góry ustalony. Już od dawna wie, że przegrała walkę z chorobą nowotworową. Oddała więc na publiczny widok wyniszczone chemioterapią i radioterapią ciało, pozbawioną włosów głowę, swoje przemyślenia i smutek.

Śmierć to zbyt trudny temat, by zamknąć go w krótkich słowach komentarza. Nie potrafimy o niej mówić. Jesteśmy przerażeni, odsuwamy od siebie myśl o jej nieuchronności. Czy wkraczanie w intymność umierania jest sposobem na oswojenie śmierci? Z pewnością jest lekcją pokory, zwłaszcza w świecie, który kocha tylko zdrowych i pięknych. Pamiętam szok, a potem eksplozję niezwykle ciepłych uczuć, gdy niemal równocześnie o swoich zmaganiach z nowotworem poinformowali dwaj dziennikarze, Kamil Durczok i Marcin Pawłowski. Ich niezwykła postawa dodała otuchy i wiary tysiącom pacjentów. Marcin przegrał, ale zostawił wspomnienie bohaterskiego człowieka, który nigdy się nie poddaje. Bo warto być do końca, wykorzystać każdą daną nam minutę.

Na naszych oczach niedawno odchodził wybitny kardiochirurg Zbigniew Religa. Co jakiś czas pokazywał się po kolejnych etapach leczenia. W wywiadach nagranych przed śmiercią mówił już z wielkim trudem. Nie rozumiałam tej ekspansji medialnej. Byłam nią nawet zdziwiona. Dziś mam pewność, że profesor postąpił słusznie. Powiedział wiele ważnych słów. Także o śmierci, co było dla wszystkich odbiorców niezwykłym doświadczeniem. Prof. Religa u kresu życia był ekshibicjonistycznie szczery. Fawcett zrobiła to po swojemu, ale z tym samym zamiarem.