Czarna owca

Jaworzno obraża Sosnowiec? W Jaworznie wydano komiks dla dzieci, w którym czarnym charakterem jest czarna owca z Sosnowca. Książeczka ma edukować najmłodszych mieszkańców o problemach smogowych. Komiks wzbudza kontrowersje. Były poseł Paweł Bańkowski stwierdził, że to skandal, a Urząd Miejski w Sosnowcu również nie kryje oburzenia.

To nie jest kolejna książka o historii polskich Żydów. Nie jest to również historyczna powieść naszpikowana datami, faktami, nazwiskami i piętrzącymi się przypisami, męczącymi dla czytelnika. „My mieliśmy szczęście” Amerykanki Georgii Hunter to niezwykła i poruszająca opowieść o jednej, trzypokoleniowej rodzinie, która ocalała z Holocaustu. Niezwykła, bo oparta na faktach, lecz napisana jak prawdziwa powieść, dla której zarywa się noce. A wzruszająca, ponieważ nie brakuje wątków i opisów, prawdziwych dodajmy, poruszających czytelnika.

„Fala gniewu” Winstona Grahama to siódmy tom sagi o Poldarkach, osadzonej w XVIII-wiecznej Kornwalii. Sagi, którą czyta się jednym tchem. Jednak „Fala gniewu” jest jedną z najlepszych (obok „Demelzy” i „Czterech łabędzi”) dotychczas wydanych w Polsce części serii. Tutaj świetnie widać, jak autor kreuje swoich bohaterów, którzy się zmieniają, jak sprawnie prowadzi akcję, z powodzeniem łączy wątki miłości, polityki i codziennego życia oraz jak barwna jest kornwalijska rzeczywistość u schyłku XVIII wieku. Wreszcie w „Fali gniewu” nie brakuje emocji i dramatycznych wydarzeń. Winston Graham uśmiercił bowiem aż trzy postaci!

Mroczna bostońska dzielnica, męska przyjaźń i niewyjaśnione zbrodnie – oto „Brighton” Michaela Harvey’a. Podobno każdy skrywa sekret. Im bardziej wstydliwy, czarny i mroczny, tym ciekawszą historię możne opowiedzieć autor powieści. Harvey postanowił w zakamarkach duszy swoich bohaterów ukryć najbardziej mroczną tajemnicę z możliwych – morderstwo. Brutalne, popełnione w nastoletnim wieku.

Psychodeliczny nastrój, mroczna tajemnica, toksyczny związek i emocje od pierwszej do ostatniej strony. „Za zamkniętymi drzwiami” B. A. Paris to thriller psychologiczny, od którego nie sposób się oderwać. Choć właściwie od początku wiadomo, jak rozwinie się historia i jaki będzie miała finał, trudno przerwać lekturę.

„Dziewięć kobiet, jedna sukienka” Jane L. Rosen to lektura lekka, łatwa i przyjemna, a przy tym dowcipna. W sam raz na relaks z książką po ciężkim dniu. Już sama okładka z aksamitną czarną sukienką przyciąga wzrok i zachęca do przeczytania historii kobiet, których życie odmieniła pewna mała czarna. Kobiet, które wcześniej się nie znały, ale w magiczny sposób połączyła je właśnie owa sukienka.

Liselotte Roll - nowe nazwisko skandynawskiego kryminału. Pierwsza powieść Szwedki pt. „Trzeci stopień” to jednocześnie pierwszy tom serii o policjancie Magnusie Kalo i jego żonie Linn Kalo, terapeutce. Wydawnictwo Czarna Owca zapowiada, że w październiku ukaże się tom drugi pt. „Na kogo wypadnie, na tego śmierć”. Tymczasem „Trzeci stopień” Liselotte Roll to niezły kryminał: z dynamiczną akcją, makabrycznymi zbrodniami i ciekawymi bohaterami. Ale kilku rzeczy zabrakło.

Wiwisekcja związku dwojga dorosłych ludzi. Ludzi, kiedyś rzucili wszystko, dosłownie, aby być razem. Pobrali się, kochali i… rozstali. Co sprawiło, że uczucie zgasło? Oni się zmienili? A może nie połączyła ich wcale miłość? Czy namiętność i świetny seks wystarczą, aby małżeństwo przetrwało? „Historia pewnego małżeństwa” Geira Gulliksena to próba znalezienia odpowiedzi na te pytania. To opowieść o nowoczesnym małżeństwie, w którym wszystko świetnie się układa, aż do chwili, gdy przestaje się układać...

„Pikantne historie dla pendżabskich wdów” Balli Kaur Jaswal to powieść o kobietach i dla kobiet – w najlepszym tego słowa znaczeniu. Dawno nie czytałam książki, w której autorka tak mądrze i ciepło pisze o sile kobiet, kobiecej przyjaźni, relacjach między kobietami, ich marzeniach i pragnieniach, także tych najbardziej skrytych i intymnych. Erotyczne wątki dodają całości smaczku. Pikanterii, która jest uzasadniona i wysmakowana. Czyta się znakomicie!

Mocna, dynamiczna, wciągająca i pełna kontrowersji – oto „Nienawiść”. Mariusz Zielke udowodnił, że polscy autorzy potrafią pisać bardzo dobre powieści kryminalno-sensacyjne. W „Nienawiści” odnajdziemy pełną kryminalno-finansowych intryg fabułę, wyraziste postaci, brawurowe policyjne akcje i emocje, które sprawiają, że trudno się od tej powieści oderwać. No i trup ściele się w książce gęsto!

Idealne państwo, idealne życie, idealna społeczność. Czy to możliwe? Hakan Nesser kolejny raz pokazuje rysy na nieskazitelnym wizerunku Szwecji na świecie. Ba, w swoim najnowszym kryminale pt. „Oczy Eugena Kallmanna” udowadnia, że szwedzkie społeczeństwo też boryka się z poważnymi problemami: ksenofobią i rosnącym w siłę nacjonalizmem. Nesser jest w gronie tych autorów kryminałów, którzy jak Henning Mankell, Liza Marklund czy Camilla Lackberg swoimi powieściami diagnozują szwedzkie społeczeństwo. Pokazują czytelnikowi coś więcej poza kryminalną intrygą. A Nesser sprawnie buduje napięcie i nastrój grozy kreśląc przy tym ciekawe portrety postaci. „Oczy Eugena Kallmanna” to bardzo dobry kryminał osadzony w mrocznym i pełnym tajemnic mieście K.

„Zła droga” Mikela Santiago to bardzo ciekawie skonstruowany kryminał. I choć jestem wielką fanką kryminałów z narracją w trzeciej osobie, policyjnym śledztwem - tym niekonwencjonalnym w wykonaniu Harry’ego Hole’a, mozolnym a la Kurt Wallander czy drobiazgowym Williama Wistinga - i trzymającą w napięciu akcją, to w tym przypadku pierwszoosobowy narrator (narratorem jest główny bohater – Bert Amandale) i brak typowego śledztwa z udziałem policjantów zupełnie mi nie przeszkadzał. Bo „Zła droga” łamie wiele zasad klasycznego kryminału. Autor potrafi jednak zainteresować czytelnika drobiazgowo skonstruowaną fabułą pełną mrocznym sekretów i wciągającą intrygą kryminalną.

Historia jak z bajki: uboga dziewczyna z przedmieścia Londynu poznaje bogatego prawnika, który mieszka na zamku Carnhallow w Kornwalii. Ona porzuca dla niego swoje dotychczasowe życie i przyjaciół. On wreszcie ma szansę ukoić ból po śmierci pierwszej żony i znaleźć kochającą matkę dla 8-letniego synka Jamiego. Zakochują się w sobie i szybko biorą ślub. Ale w życiu nic nie jest idealne, więc czar szybko pryska. Tym szybciej, im więcej jest sekretów i kłamstw. „Dziecko ognia” S. K. Tremayne to nie jest romans, lecz niezły thriller psychologiczny z elementami horroru.

Hanna i Anna w tej powieści są rówieśniczkami. Mają 12 lat. Tyle że Anna żyje w 2014 roku w Nowym Jorku, a Hanna w Berlinie 1939 roku, w przededniu II wojny światowej. Obie szybko dorastają. Zbyt szybko. Ich losy splatają się na Kubie. „Niemka” Armando Lucasa Correi to piękna i poruszająca historia obrazująca los Żydów, którzy musieli uciekać z hitlerowskich Niemiec. Autor skupił się na opowieści o losach pasażerów statku St. Louis, który zabrał na pokład 937 pasażerów i wypłynął w rejs na Kubę. Jednak na kubański ląd zeszła zaledwie garstka, bowiem rząd Kuby odmówił przyjęcia uchodźców.

Wyobraźcie sobie, że wynaleziono lek, który pozwala całkowicie wymazać z pamięci najbardziej traumatyczne przeżycie: wypadek, śmierć, gwałt, wojnę itd. Zgwałcona kobieta nie pamięta gwałtu. Człowiek, który w pożarze stracił rodzinę, a sam przeżył, nie pamięta tragicznego pożaru. Ktoś, kto przeżył wypadek samochodowy, nie pamięta tego zdarzenia. Cudowny lek pozwala żyć dalej normalnie. Złota pigułka usuwa z ludzkiej pamięci całą traumę, całą pamięć emocjonalną. Czy można po jej zażyciu normalnie żyć?

„Czarny księżyc” to piąty tom sagi Dziedzictwo Poldarków. Nie wiem, jak Winston Graham to robi, ale każda kolejna część jest lepsza od poprzedniej: pojawiają się nowi bohaterowie, akcja nabiera rumieńców, Ross i Demelza mają kolejne kłopoty lub przeżywają chwile szczęścia, a społeczno-polityczne tło jest kreślone coraz ciekawiej. „Czarny księżyc” wciąga podobnie jak poprzednie części: „Ross Poldark”, „Demelza”, „Jeremy Poldark” i „Warleggan”.

Jacy są współcześni 30- i 40-latkowie? O czym marzą? Co naprawdę czują? I co jest dla nich najważniejsze w życiu? Mikael Nast, niemiecki felietonista, próbuje na te pytania odpowiedzieć w swojej książce „Pokolenie ja”. Podtytuł „Niezdolni do relacji” zdaje się mówić wszystko. Jednak autor ciekawie rozwija wątek budowania relacji przez ludzi po 30. i 40. roku życia.

„Żona terrorysty” to oparta na faktach opowieść o młodej Szwedce, która przyłącza się do międzynarodówki dżihadystów i pozostała z nimi przez 16 lat. To unikatowy dokument życia z niebezpiecznym terrorystą i szczegółowy opis codzienności radykalnych islamistów. Autorami książki są Anna Sundberg, nauczycielka, działaczka związkową, ekspertka w sprawach oświaty, i dziennikarz Jesper Huor.

Szukają Państwo lektury na urlop? Polecam sagę Dziedzictwo Poldarków Winstona Grahama. Wciągająca historia, wielowątkowa fabuła, burzliwe dzieje rodu Poldarków, a wszystko osadzone w XVIII-wiecznej Kornwalii. „Warleggan” to czwarta część sagi Dziedzictwo Poldarków. Równie ciekawa i wciągająca jak trzy poprzednie: „Ross Poldark”, „Demelza” i „Jeremy Poldark”.

„Jeremy Poldark” to trzecia część sagi Dziedzictwo Poldarków Winstona Grahama opowiadającej o burzliwych losach rodu Poldarków. Akcja dzieje się w malowniczej Kornwalii, pod koniec w XVIII wieku. W trzecim tomie autor serwuje czytelnikom barwną fabułę, wprowadza nowe postaci i gwarantuje moc emocji. Saga o Poldarkach to świetna lektura na wakacje!

Psychologowie twierdzą, że najsilniejszą więzią międzyludzką jest ta pomiędzy matką i synem, a jej geneza sięga oczywiście do Biblii, do uczucia Maryi i Jezusa, Matki i Syna. Inni eksperci nieco poszerzają ten zbiór udowadniając, że ta najsilniejsza na świecie więź łączy matkę i dziecko. I gdzieś w tych badaniach, opiniach, debatach naukowych zaginął ojciec, a wraz z nim więź, która tworzy się pomiędzy ojcem i synem, ojcem i córką. Na szczęście jest literatura. Adam Ehrlich Sachs w książce „Po ojcu” świetnie tę relację pokazuje.

Barwne opisy, bardzo dobrze wykreowane postaci, urzekająco piękna Korwalia i epicki styl Winstona Grahama są gwarantem dobrej lektury. Tak było w przypadku każdej z siedmiu części sagi o Poldarkach. Z „Przybyszem z morza” jest inaczej. Ósma część części sagi Dziedzictwo Poldarków jest niestety najsłabsza ze wszystkich. Po raz pierwszy czytając tę sagę czułam znużenie. Zabrakło emocji, pełnych humoru dialogów i licznych plastycznych opisów. Książka jest bardzo poprawna. Tymczasem Winston Graham potrafi pisać powieści, od których nie sposób się oderwać.