RAFAL MUSIOL DZ

- Mike Tyson nie był oczywistym wyborem do takiego spotu, ale wszyscy wiedzą, że dawny mistrz powie wszystko co mu każą, byle zgadzało się honorarium - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

Won. To słowo w minioną niedzielę zrobiło furorę. Właśnie nim posługiwali się bezrozumni wielbiciele wędzenia siebie i innych w toksycznym dymie, „odpierając” argumenty osób normalnych, którzy dzielenie meczu Legii z Górnikiem na tercje uznawali za powód, by definitywnie go zakończyć. Wspomniane „won” generalnie kierowano do wszystkich niedoceniających piękna legijnego racowiska. Bo wszak – jak napisał jeden z trolli – to właśnie dla takich chwil przychodzi się na stadiony. No cóż, pomimo tak elokwentnej polemiki pozostanę przy własnym zdaniu. I nadal będę twierdził, że uznawanie cuchnących pseudospektakli jako nieodłącznych przejawów rzekomej kibicowskiej tożsamości to prostackie alibi dla zachowań godnych neandertalczyków traktujących gorące płomienie jako zjawisko magiczne.

Fanatycy. Taki właśnie tytuł nosi książka wydana przez krakowskie wydawnictwo SQN. Okładka płonie jak raca, w środku na trzystu stronach opowieść kibola z krwi – tej przelewanej też – i kości o wchodzeniu na stadiony razem z ich bramami, leśnych ustawkach, „promocjach” na stacjach benzynowych, polowaniach na wrogie ekipy i torturach w komisariatach. Całość doprawiona niezrozumieniem takiego stylu życia ze strony reszty świata i lekką tęsknotą za latami 90. gdy policja była słaba, źle wyposażona i nieprzygotowana na zderzenie z brutalnością owiniętą w klubowe szaliki.

Z poczuciem humoru jest jak z białymi lwami: wszyscy o nich słyszeli, ale spotyka się je rzadko. Dlatego do dziś z wielką sympatią wspominam ekstraklasowca, który poważnym tonem i przy zachowaniu kamiennej twarzy – co jest atutem rasowego komika – stwierdził, że gdyby zarabiał tyle, co Robert Lewandowski, to byłby w stanie grać na podobnym poziomie. Bo nic tak człowieka nie motywuje (a może powiedział „trenuje”?) jak góra pieniędzy.

To naprawdę nieludzkie. W Legii Warszawa wstrzymano wypłacanie tak zwanych wyjściówek, czyli złotówek należnych za samo przebywanie na boisku. Będzie tak do czasu, gdy zespół wygra trzy mecze z rzędu albo wywalczy mistrzostwo Polski, co w ekstraklaso-wych realiach nie musi być tożsame. W szatni podniósł się podobno lament, twit-ter rozgrzał do czerwoności, a mnie zadziwiło powszechne zdziwienie. Naprawdę tak trudno pojąć, że ktoś poszedł po rozum do głowy i odwrócił Wójcikową zasadę „bez sianka nie ma granka”?

Miała być rewolucja, w której polska piłka z odkrytą głową stanie na czele pochodu, a wyszedł pasztet. System wideoweryfikacji mający wyeliminować – no dobra, powiedzmy mocno ograniczyć – element krzywdy i niesprawiedliwości, okazuje się przede wszystkim okazją do, chociażby nieświadomych, ale jednak manipulacji. A wszystko dlatego, że zamiast demokratycznej masowości mamy do czynienia z wyjątkowością. Nawet nie chodzi o to, że kosmiczny pojazd nie stoi wszędzie tam, gdzie kopie się piłkę w sposób zorganizowany (chodzi o strukturę rozgrywek, bo w kontekście boiskowym pojęcie to bywa abstrakcją na każdym szczeblu), ale że nawet w tak zwanej elicie jest oficjalnie stosowany tylko w pojedynczych przypadkach.

Uczucie zdziwienia jest bezcenne. Nawet Arystoteles stwierdził, że właśnie ono leży na początku filozofii, a niektórzy dodają, że bez niego nie sposób w pełni smakować życia. Nie jestem jednak przekonany, że chodzi im o sytuację, w której dziwią nas rzeczy zdawałoby się oczywiste, a te ostatnie zamieniają się w absurd.

Wyobraźcie sobie Państwo, że pożyczacie komuś wielkie pieniądze. I pewnego dnia o świcie dowiadujecie się, że wierzyciel, który i tak miał problemy ze spłatą dotychczasowych rat w terminie, zbankrutował. Czy nie będzie naturalnym odruchem spotkanie, na którym zorientujecie się, czy kolejne spłaty w ogóle będą możliwe i wystąpienie o nową formę zabezpieczenia swoich milionów?

Świat nigdy nie przestanie nas zadziwiać. Też sądziłem, że ubiegłotygodniowy felieton o absurdach sportowego światka chwilowo wyczerpał temat, a tymczasem kolejne dni przyniosły tak niezwykłe wydarzenia, że nie sposób przejść obok nich obojętnie.

Znając realia najpierw chcę zastrzec jasno: ten tekst nie będzie miał politycznego wymiaru, a jedynie społeczny. Powyższa uwaga jest konieczna, bo punktem wyjścia dla tego felietonu jest przypadek Jacka Kurskiego.

Wielkanoc to czas refleksji. Niezależnie od poglądów politycznych i wyznań religijnych. Jej istotą jest bowiem ponadczasowa granica między istnieniem a nieistnieniem, śmiercią i zmartwychwstaniem. Granica bardzo często wyjątkowo wątła. Także w kontekście sportowym.

- Przyznajcie Państwo, że można było poczuć czyste zażenowanie, gdy gratulacje dla Szerpów przypominały gierki polityków po wyborach w USA - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa sportowego Dziennika Zachodniego.

- Jerzy Brzęczek nigdy nie powinien zostać selekcjonerem reprezentacji Polski. Ale to, jak został potraktowany, sprawiło, że sympatia dla tego szkoleniowca osiągnęła niespotykany wcześniej pułap - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Wygląda na to, że najtrudniejszą rolę będą mieli selekcjonerzy kadr. Na wszelki wypadek warto więc przekonać MKOl do stosowania rozwiązań będących polskim wynalazkiem: opcji dopisywania zawodników last minute, chociażby odręcznie, pod już gotowymi listami startowymi - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Teoretycznie powiązanie zaszczepienia z prawem wejścia na trybuny sportowych aren jest logiczne, ale widać w tym planie co najmniej jeden słaby punkt - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Gdy przed rokiem moczyliśmy usta w kieliszkach z bąbelkami nikt nie przypuszczał, że wkraczamy w najdziwniejszy i najdramatyczniejszy rok, jaki stał się udziałem powojennych pokoleń - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

-Na horyzoncie pojawiają się wydarzenia, które najprawdopodobniej zrewolucjonizują wirtualną rzeczywistość. Chodzi mianowicie o prawa do wykorzystywania w niej wizerunków gwiazd z prawdziwego świata - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Ruch Chorzów udziela lekcji wszystkim polskim klubom i, prawdopodobnie, nieźle na tym zarabia - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Okazuje się, że to, co braliśmy za wstydliwe klęski, jest w rzeczywistości realizacją misternego planu, w którym Legia osiągnęła doskonałość, a Lech jej pozazdrościł i próbuje naśladować - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Statler i Waldorf w swojej zgryźliwości byli autentycznie zabawni, natomiast Filipiak, Tabisz i Raś jedynie żenujący. - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego,

- Jak jest zima to musi być zimno, pani kierowniczko. Takie jest odwieczne prawo natury. Z takiego założenia wyszła spora grupa osób zarządzających klubami i wszyscy przeszli nad tym do porządku dziennego - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.

- Aktywną rolę w zarządzaniu klubem ma też miasto, które niedawno wrzuciło Jaroszewskiemu doradcę w postaci telewizyjnego eksperta Roberta Podolińskiego. To całkowicie niezrozumiałe posunięcie - pisze Rafał Musioł, zastępca szefa działu sportowego Dziennika Zachodniego.