Troje dzieci, jeden komputer i rwące się wi-fi. O tym, jak wygląda nauka na odleglość, opowiada mama trojga dzieci z Katowic

Od środy, 25 marca, nauczyciele w całej Polsce mają obowiązkowo realizować zdalnie podstawę programową. Mogą też sprawdzać wiedzę uczniów i stawiać oceny. Jeśli jednak sądzicie, że w każdej szkole zdalne lekcje wyglądają tak, że belfer łączy się z grupą uczniów i objaśnia materiał, a potem te grzecznie zasiadają same do zadań, to sprowadzamy na ziemię.

W praktyce najczęściej wygląda to tak, że nauczyciele zadają uczniom materiał, który te mają przerobić w domu. I tutaj wkracza rodzic. Zaczyna się drukowanie zadań, słuchanie piosenek, odsyłanie potwierdzenia wykonanych zadań i w zasadzie całodzienna wymiana informacji na jednym w komunikatorów. Jeśli pomnożyć to razy trzy, wychodzi dodatkowy etat.

O to, jak daje sobie radę ze zdalną nauką swoich pociech, zapytaliśmy panią Małgorzatę, mamę trojga dzieci z Katowic.

Małgosia zasiada do lekcji z dziećmi najczęściej ok. godz. 9. W przerwie między odbieraniem jednego mejla służbowego a odpisywaniem na drugi. Dzieci ustawiają się w kolejce. Bo komputer do użytku domowego jest jeden. – Najpierw wchodzimy na stronę przedszkola i czytamy, co do zrobienia ma Kuba, bo jest przedszkolakiem i najczęściej są to jakieś zadania plastyczne, piosenki do odsłuchania czy wierszyki do przeczytania – opowiada.

Później przed komputerem zasiada trzecioklasistka, a najstarszy z rodzeństwa jako ostatni, jako że najwięcej czasu zabiera mu praca przed komputerem. – Początkowo miałam wrażenie, że nauczyciele zadawali mu więcej materiału niż sami byliby w stanie zrobić z uczniami na lekcjach. Myślę, że z czasem się to trochę unormowało – opowiada katowiczanka. Niemniej zanim dzieci ogarną lekcje mija pół dnia, a raz na jakiś czas zdarzy się, że Małgosia musi usiąść z najstarszym synem i popracować do wieczora.

– Syn chodzi do piątej klasy. Od środy zaczęły się pojawiać nowe tematy z matematyki. Musiałam po swojej pracy sama usiąść, żeby sobie przypomnieć i potem wytłumaczyć synowi, bo z instrukcji nauczyciela w Internecie niewiele zrozumiał. A na koniec sprawdzić czy rozwiązał dobrze zadania i odesłać nauczycielce. Jak skończyliśmy, była już 19 – wspomina.

W domu najlepiej jak jest skaner i drukarka, bo są karty pracy, które rodzice muszą wydrukować, a wykonane zadania przesłać do nauczycieli. – Nie ukrywam, że część sprzętu, jaki mamy nie jest już pierwszej młodości, nie wszędzie sięga też wi-fi więc dzieci korzystają z komputera najczęściej w salonie, który jest też moim biurem i jadalnią jednocześnie. I zdarza się, że kiedy ja wypełniam tabelki excela, z drugiego końca pokoju syn woła o pomoc przy liczeniu pola rombu, a córka prosi o pomoc, bo jakiś filmik nie chce jej się otworzyć – opowiada kobieta.

Jak twierdzi, na razie jeden komputer na trójkę wystarcza, bo zadania nie wymagają od dzieci długiego siedzenia przed komputerem. Większość ćwiczeń dzieci rozwiązują w swoich podręcznikach, zeszytach ćwiczeń, specjalnych arkuszach. Stara się z dziećmi kwestię lekcji zamknąć do godz. 16, z przerwą na drugie śniadanie, rzecz jasna. Choć nie zawsze się to udaje. Kiedy sama jest zawalona pracą, najmłodszym w lekcjach pomaga też babcia, która mieszka piętro niżej. Bo mąż dużo pracuje i do domu najczęściej ściąga dopiero wieczorem.

– Śmiejemy się z mężem, że jeśli zajęć online zacznie przybywać, to z czasem będziemy musieli zagospodarować też laptop dziadków – zauważa katowiczanka. – Szczerze powiedziawszy, nawet wolę, kiedy dzieci rozwiązują zadania na papierze, bo zawsze to trochę mniej męczą oczy przed ekranem. Nie wyobrażam sobie też, aby córka dała sobie sama radę z obsługą platform e-learningowych. Takie zdalne zajęcia w jej przypadku wymagałyby ode mnie poświęcania jej jeszcze więcej czasu. A tak sporo rzeczy jest w stanie zrobić sama – wyjaśnia Małgosia.

Jak jednak zaznacza katowiczanka, nie ma pretensji do nauczycieli o to, że ma teraz więcej obowiązków.

– W tej całej trudnej dla wszystkich sytuacji starają się, jak mogą. Moim zdaniem znajdują bardzo dużo interesujących materiałów, biorą pod uwagę nasze uwagi i wnioski. Są do dyspozycji rodziców i dzieci, kiedy pojawia się jakiś problem. Niestety nie unikną angażowania rodziców. Zwłaszcza w przypadku uczniów klas 1-3. To ja muszę wydrukować dziecku wszystkie materiały, dopilnować, żeby dzieci wszystko zrobiły, odsłuchały, a na koniec odesłać wszystko z powrotem. Czasem to jak drugi etat – rozkłada ręce.

enter>🔔🔔🔔

Pobierz bezpłatną aplikację Dziennika Zachodniego i bądź na bieżąco!

Oprócz standardowych kategorii, z powodu panującej epidemii, wprowadziliśmy do niej zakładkę, w której znajdziesz wszystkie aktualne informacje związane z epidemią koronawirusa.