Two I Am maluje dźwiękiem, często bez słów, samą melodią przenoszą słuchaczy do innej rzeczywistości. Ich debiutancka płyta to "Land Art"

Zacznę od tego, że nie jest to recenzja płyty. Płyty nie kupiłem, bo płyt słucham wyłącznie w samochodzie, a muzyka Two I Am powoduje, że wpadam w zamyślenie, rozmarzam się i w najlepszym wypadku wjechałbym komuś w tyłek. W najgorszym i najbardziej spektakularnym spowodowałbym katastrofę w ruchu lądowy. Muzyka Basi Błaszczyk i Przemysława Pankiewicza sprawia, że wszystko jest możliwe. Tak samo wewnątrz ich utworów, jak na zewnątrz. To malowanie dźwiękiem, często bez słów, samą melodią, która otwiera przede mną dziesiątki nieznanych, ale bliskich sercu światów, wyciąga mnie z butów i przenosi do innej rzeczywistości. W końcu po co byłaby nam ta cała sztuka, gdyby nie miała przełożenia na rzeczywistość?

To recenzja muzyki Two I Am napisana w czasie koncertu i o koncercie. O koncercie, na którym było właśnie tak, że zapadałem to w zamyślenie, a to w zachwyt, zależy w jaką nutę uderzał głos wokalistki, za który sznurek mojej pacynkowej w odbiorze tej sztuki percepcji pociągała. Unosiłem się, opadałem, byłem tam, gdzie chciała albo raczej tam, gdzie wydaje mi się, chciała mnie przenieść.

Nie wiem, czy w ogóle mogę mówić tu o głosie, bo "głos" Błaszczyk to pełnoprawnym instrument. Multiinstrument, który potrafi być saksofonem, trąbka, perkusją, ale też poranną rosą, robaczkiem stukoczącym delikatnie o deskę czy wiatrem, który szumi, a tym szumem hipnotyzuje, przenosi mnie na łąkę albo wąska uliczkę, w której hula.

Posłuchajcie Two I Am - "Melodia":

Kiedy w tekście jest: - more, more - to tego "głosu" też jest: - MMOORREE, MMOORREE. - I nie ma w tym niby nic nadzwyczajnego, ot co, normalny zabieg głosowy, wyciąganie słuchacza w świat słowa, zabieg stary jak poezja, jak świat. Niby tak, ale ten "głos" przenika się z muzyką graną przez Pankiewicza w sposób fenomenalny albo i nie przenika, one są jednością, w której słowa z melodią żyją w symbiozie.

Jako literaturoznawca z wykształcenia i amator literatury z zainteresowania uwielbiam bawić się słowem, również w muzyce, gdzie błędnie, ale wedle własnego czucia stawiam je jako warstwę nadrzędną i takiej muzyki prywatnie słucham, w której słowa dominują środek przekazu. W przypadku Two I Am nie potrzebuję słów. Więcej, ja nawet ich tam nie oczekuję, a może i mam wrażenie, że ich tam po prostu nie ma. Wszystko przez to, że Błaszczyk i Pankiewicz do granic możliwości harmonijnie płyną przez swój muzyczny świat.

To jeden z tych przypadków, kiedy melodia klawiszy i ten multiinstrumentalny "głos" są samowystarczalnym sposobem przekazywania, czy raczej stymulowania emocji, obrazów i powiek, które same opadają, wysyłając umysł w świat fantazji.

Płyta? Polecam, byle nie w samochodzie. Ich debiutancki krążek "Land Art" kupicie na Facebooku Two I Am. Koncert? Musicie tam być.

PS 29 listopada 2019 roku Two I Am można było usłyszeć w tarnogórskiej galerii sztuki Inny Śląsk. Koncert Basi i Przemysława rozpoczął kolejne spotkanie Pralni – inicjatywy zrzeszającej młodych artystów, w dużej mierze debiutantów, którzy chcą podzielić się swoją twórczością. Kiedyś w dobrym guście było zapewne chodzić na premiery w Wyspiańskim albo spotkania z artystami ST-53 czy ARKAT-u. Dziś trzeba być po prostu w Pralni.