U świętego Józefa w Zabrzu. Kościół jest modlitwą. "Dobrze Zaprojektowanie" Anny Dudzińskiej

Bardzo cieszę się na tę podróż. Bo miejsce to lubię szczególnie. I jestem przekonana, że po dzisiejszej opowieści będzie to architektura nieobojętna także Państwu.

- Chciałem zaproponować wycieczkę w czasie i przestrzeni - mówi Oskar Grąbczewski. To on jest dziś naszym przewodnikiem. Grąbczewski jest architektem, w którego pracowni powstało m.in. Muzeum Ognia w Żorach. Poszukuje też miejsc, w których ze świata profanum wchodzimy do świata sacrum. Dzisiaj zaprasza nas do Zabrza. - Kościół świętego Józefa w Zabrzu to niezwykły budynek - mówi. - Dzieło wybitnego niemieckiego architekta Dominikusa Boehma, zwanego budowniczym kościołów.

Boehm, rysując zabrzańską świątynię, był już dojrzałym twórcą. Potrafił świetnie połączyć tradycyjną sakralną architekturę z obowiązującym wtedy stylem lat 30.

Dalej Grąbczewski: - Boehm stworzył ten kościół za pomocą tylko jednego budulca, czyli cegły. To prosty kształt, prosta bryła, prostopadłościan. Z nieco tylko rozbudowanym frontonem i z lekko zaokrąglonym prezbiterium. Taki syntetyczny, potężny obiekt stanął w Zabrzu niczym pomnik.

Wchodzimy do kościoła, przechodzimy przez wspaniały portyk, zbudowany z łuków, które pną się na wysokość całej fasady. Jesteśmy w dziedzińcu i potem wychodzimy z niego do wnętrza kościoła. Proste, surowe, ale przepiękne…

Grąbczewski starannie dobiera słowa: - Bo w pełni wybrzmiewa tam materiał, z którego zbudowany jest kościół, ale swoją rolę odgrywa też światło, które modeluje tę cegłę i nadaje jej niezwykłe kształty.

Do ołtarza w prezbiterium podchodzimy po schodach. Wokół konstrukcja w kształcie łuków, pięknie podkreśla całą tę niezwykłość architektury sakralnej.

- Jest to przykład kościoła, który sam w sobie jest modlitwą - mówi Grąbczewski. - Nie trzeba tam już nic więcej dodawać. Wchodzimy i od razu wiemy, że jesteśmy w miejscu oddanemu najwyższym dążeniom ducha, wiary, religii.

Sam Dominikus Boehm był człowiekiem głęboko wierzącym. Kiedyś zapytany o to, w jaki sposób podchodzi do architektury sakralnej, powiedział „Ich baue, was ich glaube”, czyli „Buduję to, w co wierzę”.