Wiara i paryzol. Felieton Marka Szołtyska, historyka i znawcy Śląska

Jednak podmokły Śląsk przeżywał też czasem okresy suszy. Wówczas w kościołach odprawiano modlitwy. Opowiadano mi, że około sto lat temu w jednej ze śląskich parafii zorganizowano specjalne nabożeństwo, na którym modlono się o deszcz. Proboszcz wygłosił wtedy płomienne kazanie, które zakończył: „ /…/ Gdybyście naprawdę wierzyli, że modlitwa może uczynić cuda i Bóg ześle nam deszcz, to byście dzisiaj na to nabożeństwo przyszli wszyscy z paryzolami. A jak widać – to żodyn paryzola se niy wzion!”.

Może to brzmi jak wic, ale już na pewno żartem nie jest to, co wydarzyło się około 1830 roku na pograniczu śląsko-morawskim. To była istna tragedia. Wody brakowało wtedy w studniach, wyschło całkowicie koryto rzeki Olzy, a Odra była niewielkim cuchnącym strumykiem, z którego tylko nieliczni mieli odwagę pić wodę i poić bydło. W całej okolicy słychać było przeraźliwy ryk spragnionych zwierząt. Jedną z objętych suszą miejscowości były Gorzyce, leżące między Wodzisławiem Śląskim a nadgranicznymi dzisiaj Chałupkami. Ludzie odprawiali tam wówczas błagalne nabożeństwa, prosząc Boga o deszcz.

W tych właśnie dniach pewien mieszkaniec Gorzyc miał niezwykły sen. Przyśniło mu się, że obok przydrożnego krzyża stojącego koło pola rodziny Widenków jest pod ziemią woda. Zaczęto więc w tym miejscu kopać i odkryto obfite źródełko, które było ratunkiem dla Gorzyc i wielu okolicznych miejscowości. W tym miejscu też wybudowano kaplicę, zwaną „Kapliczką na źródle”, do której co roku 3 maja organizowana jest dziękczynna procesja. To jeden z ważniejszych dni w rocznym kalendarzu gorzyckiej społeczności od około dwustu lat. Można wtedy pojechać do Gorzyc i wszystko zobaczyć na własne oczy.