Zasada o incydencie w Sejmie "Założę maseczkę, bo ze Śląska": To nie nasz problem, że ktoś ma ze Śląskiem problem myślowy

Protest w Sejmie posłów Koalicji Obywatelskiej

Posłanka nazywa się Elżbieta Płonka. Gdy na obradach wspomnianej komisji głos zabrała posłanka Monika Rosa, posłanka Płonka poczuła się zagrożona, ubrała maseczkę i pod nosem wymamrotała coś, co ponoć brzmiało: „Założę maseczkę, bo ze Śląska”. Na Śląsku się oburzyliśmy, tak na miarę czasów i obecnych możliwości, bo jak wiadomo, sprawy na głowie mamy inne. W czwartek, 4 czerwca, w Sejmie protestowali w tej sprawie posłowie Koalicji Obywatelskiej (konferencja Moniki Rosy i Michała Gramatyki o godz. 11.). Tak, jak można było się spodziewać, padło kilka mocnych słów. Sprawą może zajmie się nawet sejmowa komisja etyki.

Czekam na moment, w którym zbiorowej godności i dumy będziemy mieli na Śląsku tyle, żeby wyśmiewać albo ignorować takie wyskoki, jak ten posłanki Płonki. Dziś kpimy z syndromu polskiej pretensji, z którą obnoszą się jak z otwartą raną postacie pokroju Macieja Świrskiego i społeczności pokroju Reduty Dobrego Imienia.

Wiecie Państwo: są w tym kraju ludzie skłonni obejrzeć wszystkie filmy i seriale na Netflixie, żeby udowodnić, Polskę (jak bigos), każdy próbuje pożreć, łącznie z przemysłem rozrywkowym. U nas mamy analogiczny syndrom śląskiej krzywdy, którym można kompensować sobie każde niepowodzenie. Jedyne, do czego prowadzi nas takie myślenie to do braku myślenia i intelektualnego lenistwa.

Poprawność polityczna a zasady

W idealnej rzeczywistości wybryk Płonki byłby problemem nie naszym, tylko Sejmu, sejmowego klubu, partii. To znaczy ludziom, którzy odpowiadają za branżę polityczną na poziomach instytucji i politycznego ugrupowania powinno w pierwszej kolejności zależeć, by w rzeczywistości, w której funkcjonujemy, odpowiednio ten problem zdiagnozować i rozwiązać.

Jeśli poprawność polityczna ma swoje pozytywne oblicze, to polega ono właśnie na jakimś umownym kanonie, który ma poskramiać chamów, prostaków i głupców, średnio panujących nad swoją mową i czynem w życiu publicznym. Prosty przykład: wyobraźmy sobie pracownika, może nawet menedżera sieciowej restauracji, który – nawet pokątnie nagrany – podśmiewuje się, że Ślązaków to najchętniej by nie obsługiwał, bo roznoszą wirusa.

Polityce brakuje związku z normalnością

Tak, polityce często brakuje związku z normalnością i zdrowymi relacjami międzyludzkimi, więc przynajmniej szukajmy analogii w realiach korporacyjnych. Pani poseł Płonka to jest właśnie taki menedżer publicznie zsyłający na swojego pracodawcę wizerunkową katastrofę. Na rynku biznesowym działałoby to bardzo prosto i czytelnie: następnego dnia po tej wpadce, firmowi specjaliści od uśmiechów i lajków na Facebooku stawaliby na głowie, żeby ugasić pożar, zaś menedżer szukałby nowej roboty. Trudno powiedzieć, co robi partia pani Płonki, zwłaszcza, że na Śląsku też ma coś, a raczej kogoś do sprzedania i ten ktoś nazywa się Andrzej Duda.

Ale to przecież tak nie działa. No, nie działa, nie od razu. Ale przypomnijcie sobie, ile lat za PiS ciągnęła się „zakamuflowana opcja niemiecka”. Pomijam, do kogo skierowano te słowa, z opisanych wcześniej powodów, one nie powinny nigdy zostać publicznie wypowiedziane.

Przypadek poseł Płonki, podobnie jak całego resortu zdrowia, tego, który patrząc w krzywą, która nie opada, ciągle powtarza, że „gdyby nie Śląsk...”, dowodzi raczej jakiegoś problemu myślowego, jaki wpatrzona w siebie polska polityka ma ze Śląskiem i jego trudną najwyraźniej do zrozumienia specyfiką. Prawo i Sprawiedliwość to partia szczera, więc wyraża ten problem najprostszymi słowami. Jak te posłanki z komisji zdrowia.

Jedna tylko uwaga: to nie nasz problem. Im szybciej sobie to uświadomimy, tym zdrowsi będziemy.