Mundury na opak założone

Można też żyć inaczej: przeharować 15 lat i mieć prawo do emerytury pobieranej przez 50 lat. Nie takie absurdy dzieją się w naszym państwie, byśmy w podobne historie mieli nie wierzyć.

Pan Zygmunt z Rudy Śląskiej poszedł w mundurze szkoły górniczej na pierwszą szychtę w wieku 15 lat. Potem jego koleje losu układały się rozmaicie, ale jako człowiek pracowity nigdy z socjalnego garnuszka się nie żywił. Dziś jest już tak sterany 50-letnim stażem pracy, że chętnie by rano nie zrywał się do firmy, bo określenie "zrywał się" jest w jego przypadku nie na miejscu. Musi jednak dreptać do bramy firmy aż do grudnia, bo wtedy skończy 65 lat i zgodnie z polskimi przepisami będzie mu się emerytura należała. Sił i czasu mu nie starcza na wojowanie z państwem. Stać go tylko na wylanie żalu.

Zgoła inny problem mają mundurowi. Oni także nie mają sił i czasu, by czekać na koniec rozmów z rządem o ich emerytalnej przyszłości. Moment na załatwienie swoich spraw wybrali znakomicie: eurowybory to czas obietnic wszystkim i wszystkiego. Oczy polityków szybko zachodzą mgłą na wieść o potencjalnych kilkuset tysiącach głosów. A mundurowi żądają tego, co zwykle: prawa do emerytury po 15 latach służby i włączają do walki o nią opozycję wymachującą cepami.

Jeśli Pan Bóg da mundurówce zdrowie, a rząd wymięknie, dzisiejszy trzydziestoparolatek przez kolejne pół wieku może zażywać rozkoszy życia na gwarantowanej przez państwo emeryturze mundurowej, oczywiście co roku podnoszonej. Jeśli ludzie w mundurach, ponoć znający od podszewki los Polaka, mają w sobie aż takie pokłady przyzwoitości, to strach się bać o nasz, cywila los w sytuacji prawdziwego, a nie urojonego zagrożenia dla zdrowia i życia.

Zaś panu Zygmuntowi wypada tylko współczuć, że niewłaściwy mundur swego czasu założył.