Niesamowita historia pałacu w Pilicy. Kiedyś zachwycał, dziś to piękna... ruina. Zobacz ZDJĘCIA

Historia pałacu w Pilicy, jak podają niektóre źródła, sięga roku 1610, gdy Wojciech Padniewski rozpoczął jego budowę, którą kontynuował jego syn Stanisław. Po śmierci Stanisława, pałac został sprzedany Jerzemu Zbaraskiemu, który doprowadził do zakończenia prac budowlanych. Efektem tych wysiłków była rezydencja w stylu włoskim, wyróżniająca się arkadowym portykiem i kolumnowym układem, wzmacniającym konstrukcję budynku.

Po śmierci Zbaraskiego pałac przeszedł w ręce Heleny i jej brata Janusza Wiśniowieckich, a po podziale ich majątku znalazł się w posiadaniu Heleny i Stanisława Warszyckich. To Warszyccy rozbudowali pałac i wznieśli potężne fortyfikacje z sześcioma murowanymi bastionami, połączonymi murem i fosą o szerokości 20 metrów. Niestety, mimo tych umocnień, pałac nie uniknął zniszczeń w wyniku szwedzkiego najazdu w 1655 roku.

Kolejny właściciel, Teodor Wessel, przyczynił się do upadku pałacu, zadłużając go i prowadząc długotrwałe spory majątkowe. Następnym właścicielem pałacu był Krystyn August Moes, rozpoczął on gruntowny remont, który został przerwany po pożarze. Później ruinę zakupił Leon Epsteini, który dokonał przebudowy w stylu neorenesansowym, dodając neogotyckie wieżyczki i bramę wjazdową.

Po II wojnie światowej pałac został odebrany Arkuszewskim, a następnie przekształcony w dom dziecka i zakład poprawczy. W 1989 roku Barbara Piasecka Johnson zakupiła pałac i rozpoczęła jego remont, jednak proces prawny z potomkami Arkuszewskich przerwał te prace. Po śmierci Johnson w 2013 roku, pałac w Pilicy pozostaje świadectwem czasów, niezwykłych historii i niewykorzystanych potencjałów, które zdają się przyciągać uwagę kolejnych pokoleń.

Park wokół pałacu w Pilicy, zajmujący obszar około 10 hektarów, to niezwykłe zaklęte miejsce, które przenosi w romantyczny krajobraz pełen bogactwa przyrody i historii. Założony za czasów Marii Wesslowej Sobieskiej, park odzwierciedla charakterystyczne cechy stylu krajobrazowego tamtego okresu.

Wśród okazałych jaworów, modrzewi, jesionów oraz grabów, niezwykle imponująca jest lipa Królowej Elżbiety, której obwód pnia osiąga aż 6 metrów. To drzewo staje się nie tylko symbolem parku, lecz również żywym świadkiem minionych wieków. Kluczowym elementem parku jest również klasycystyczna studnia, dodając niepowtarzalnego charakteru temu miejscu. Spacery po utrzymanych w naturalnym porządku alejach prowadzą przez malownicze zakamarki, ukazując harmonię i równowagę pomiędzy sztuczną aranżacją a dziką naturą.