Rafał Musioł: Koronawirus w gorącej wodzie święconej

Halowe mistrzostwa Europy w Toruniu zostały zakończone już jakiś czas temu, ale właśnie na dobre rozpoczęła się związana z nimi niezwykle interesująca dogrywka.

Przedmiotem sporu są zakażenia, których podczas zawodów i tuż po nich zanotowano wśród uczestników znacznie więcej niż znaczących rezultatów na bieżniach, skoczniach i rzutniach. Gdy liczba chorych przekroczyła pół setki na organizatorów HME spadła lawina krytyki. Prym w niej wiodą Niemcy i Brytyjczycy, zarzucający luki w procedurach, m.in. wspólne transportowanie do hali reprezentantów różnych państw. Atakowani nie zgadzają się z takim postawieniem sprawy, w odwecie sugerując, że to sportowcy sami łamali reguły w czasie wolnym od startów. Ba, dyrektor Krzysztof Wolsztyński nazwał działania swojego sztabu- cytat za Sportowefakty.pl - mistrzostwem świata (czytając jednak zawarte w tym samym tekście oświadczenie odpowiadającej za testowanie lekkoatletów firmy Inno Genne S.A można odnieść wrażenie, że lepiej było użyć co najwyżej sformułowania o wicemistrzostwie...).

Aferka najwyraźniej dopiero nabiera rozpędu, ale sporo elementów musi dawać do myślenia. Przede wszystkim fakt, że to Polska zorganizowała imprezę, na którą nikt inny się nie odważył i która musi stanowić jaskrawe ostrzeżenie dla igrzysk olimpijskich czasów pandemii. Pytanie czy był to krok przemyślany, a może wręcz kunktatorski, wynikający z chęci wyjścia na prowadzenie w walce o mistrzostwa świata, czy też jeden z niezliczonych przejawów narodowej fantazji, pozostaje otwarte. Osobiście obstawiam ten drugi wariant, zwłaszcza, że miał solidne podłoże w postaci lokalizacji mistrzostw w leżącym na poświęconych źródłach geotermalnych i rozsyłającym łaski wszelakie za pośrednictwem eteru Toruniu.

Przede wszystkim jestem jednak ciekawy, czy Państwo podzielacie moją refleksję ,że z tymi HME jest dokładnie tak, jak z całą polską walką z epidemią - po raz kolejny oficjalne ogłaszanie sukcesu z hukiem zderzyło się z kaszlącą rzeczywistością...