Złote Maski przyznane. To był dobry sezon, tak trzymać [NAGRODZENI]

Reżyseria jest sztuką współpracy wszystkich realizatorów

Rozmowa z Eweliną Marciniak, nagrodzoną za reżyserię "Zbrodni" Michała Buszewicza (wg W. Gombrowicza) w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej
Denerwuje panią, gdy do pochwały "zdolna" dodają "młoda", jakby wiek miał wpływ na osiągnięcia?
Nie, to nawet miłe. Chciałabym być młoda jak najdłużej. Fizycznie. I mentalnie, jak Krystian Lupa, na przykład…
A serio. Jak młodym reżyserom wiedzie się dziś w teatrze?
Serio to nie jest różowo. Kryzys dopadł wiele instytucji, teatry też. Powstaje mniej premier i wielu (choć nie wszyscy) dyrektorów boi się zaryzykować współpracę z początkującym reżyserem. Bo nigdy nie wiadomo, co "taki" wymyśli... Miałam dużo szczęścia, że dyrekcja teatru w Bielsku-Białej pozwoliła mi zrealizować moje pomysły. Najpierw "Nowe Wyzwolenie" St. I. Witkiewicza, a potem "Zbrodnię", obydwa spektakle we współpracy z dramaturgiem Michałem Buszewiczem.
I trochę się pani w Bielsku-Białej zadomowiła, bo choć aktorzy nazywają panią "słodkim potworem", to jednocześnie deklarują natychmiastowy udział w kolejnej pracy pod pani kierunkiem. Kim jest aktor w tworzeniu przedstawienia?
Jestem zdeklarowaną zwolenniczką pracy zespołowej, w którą aktorzy wnoszą taki sam wkład, jak pozostali realizatorzy przedstawienia. W naszej pracy nie powinno być pojedynczych gwiazd, bo one miewają tendencję, nawet podświadomą, eksponowania przede wszystkim siebie. I mam na myśli nie tylko gwiazdy aktorskie, ale także np. samokreującego się reżysera. Mam wrażenie, że takich zespołowych spektakli powstaje coraz więcej. Z pożytkiem dla twórców i dla publiczności.
Przed reżyserią studiowała pani europeistykę i dramatologię. To było ważne?
Zdobyłam tam wiedzę z różnych dziedzin, m.in. psychologii, filozofii czy historii, która okazała się bezcenna, mówię poważnie, w pracy teatralnej. Uważam, że każdy reżyser powinien najpierw skończyć jakiś inny kierunek. To daje mądry dystans do pracy na scenie... HW-M