Arkadiusz Kremza nie żyje. Poeta z Mikołowa zginął tragicznie

Arkadiusz Kremza nie żyje

Spotkaliśmy się w czwartek (23.04) po niemal dwóch miesiącach niewidzenia się, pogadaliśmy z godzinę i rozstaliśmy się tradycyjnym „nara” , a nazajutrz dostałem wiadomość, że nie żyje. To niewyobrażalne - mówi Maciej Melecki, dyrektor Instytutu Mikołowskiego, poeta i wieloletni przyjaciel śp. Arkadiusza Kremzy.

Połączyła ich poezja.

Arkadiusz Kremza zginął tragicznie w wypadku samochodowym w Oświęcimiu.

Poezja była czymś najistotniejszym dla Arka, czymś, co nadawało sens jego życiu. On sam był bardzo bujną osobowością napromieniowaną życiowym artyzmem. Jego sposób bycia, wypowiadania się, funkcjonowania - to wszystko było takie artystyczne. Widać było, że to ktoś, kto patrzy szerzej, głębiej, wrażliwiej na rzeczy z pozoru banalne, mało istotne. Był poetą całym sobą - nie tylko w tym, jak pisał, ale też jak żył. Imponowało mi jego poczucie humoru zabarwione cierpką ironią. Do tego niesamowita bystrość umysłu, ogromna inteligencja, nieokiełznana wyobraźnia - a wszystko to znajdowało ciekawe ujście w jego poezji

- opowiada Maciej Melecki.

Zadebiutował, jako 19-latek, w 1994 r. w „Na dziko”, dodatku do pisma „Opcje”. W 1997 r,. wydał pierwszą książkę pt. „Bloki”. Pracował wtedy w Teatrze Małym w Tychach jako organizator widowni.

- Połączyły nas literackie pasje. Starałam się jego artystyczne zamiłowania wykorzystać w pracy teatralnej i umożliwić mu rozwinięcie skrzydeł - mówi Ewa Iwańciów, ówczesna wicedyrektor Teatru Małego, który był wówczas organizatorem Tyskiego Lata Poetyckiego, dla tych, którzy jeszcze żadnej książki na swoim koncie nie mieli. Arkadiusz Kremza mocno się w ten konkurs angażował, a potem wymyślił Tyską Zimę Poetycką - po debiucie, czyli konkurs dla poetów, którzy już mieli w dorobku jakieś publikacje. - On też wymyślił „Garażowe granie”, które cieszyło się ogromnym zainteresowaniem. Bardzo ładnie je prowadził. Bo prócz poezji czuł też muzykę. Bardzo lubił scenę - wspomina Ewa Iwańciów. - To był bardzo wrażliwy człowiek, ale niespokojny duch.

W latach 2003-2006 związał się z Instytutem Mikołowskim, gdzie dołączył do dwóch innych uznanych poetów: wspomnianego Macieja Meleckiego i Krzysztofa Siwczyka. A potem na sześć lat wyjechał do Anglii, gdzie pracował w... hucie.

- Nigdy nie bał się pracy fizycznej. Może dlatego, że nie absorbowała tak głowy i nie przeszkadzała twórczości - mówi Ewa Iwańciów. - Ten okres bardzo dobrze zrobił jego poezji. Arek zaczął inaczej pisać. Za tom „Wiersze z wody i żelaza” otrzymał w 2013 r. Nagrodę Otoczaka. Za „Sterownię” dostał Nagrodę Poetycką Silesius, a Karol Maliszewski, krytyk literacki, napisał: „Kremza stanął na wysokości; porusza, wzrusza, napędza.”

- Arek przywiązywał wielką wagę do kompozycji, struktury tekstu. Wszystko musiało się zazębiać, wyłaniać jedno z drugiego, tworzyć dramaturgiczną spójność. To go bardzo absorbowało - mówi Maciej Melecki.

W „Wierszach z wody i żelaza” ostatni wers jest tytułem następnego wiersza. W ostatniej książce pt. „Człowiek O.”, która jest zbiorem miniprozy, prawie każdą zaczyna słowami „niepotrzebny człowiek”, np. „Niepotrzebny człowiek postanowił być człowiekiem pełnym entuzjazmu...”.

- Dziś, w świetle tego, co się stało, każda fraza z tego ostatniego tomu brzmi szokująco - mówi Melecki.