Legendarny Rajd Dakar to jest piekło na ziemi, ale ma swój urok

Drugiego takiego rajdu nie ma. Przejechać go to tak, jakby zagrać Wielkiego Szlema na kortach Wimbledonu. Zawodnicy muszą nie tylko walczyć z rywalami na trasie, ale ze swoimi słabościami, zmienną pogodą, ekstremalnymi warunkami. Wymyślił go Francuz Thierry Sabine, po tym jak zabłądził na pustyni i mógł przypłacić to życiem. Został odnaleziony i kiedy doszedł do siebie postanowił wrócić na pustynię i zorganizować tam rajd, który na lata zostaje w pamięci.

Tę historię znam na pamięć. Czytałem ją wiele razy, ale nigdy do tej pory nie udało mi się przeżyć, jak nazwał to w swojej książce Krzysztof Hołowczyc, „Piekła Dakaru”. W grudniu nastąpił jednak niespodziewany zwrot. Dostałem zaproszenie od organizatorów, by relacjonować tę imprezę na żywo. Marzenia się spełniły.

W pewnym momencie pomyślałem jednak, że już o mnie zapomniano. Jadąc na święta do rodziny usłyszałem w radiu, że Rafał Sonik wybiera się do stolicy Argentyny już 25 grudnia. - A co ze mną? - pomyślałem.

Kilka godzin później, niczym prezent pod choinkę pojawił się na moim mailu bilet. Podróż zaczynałem w Katowicach, potem Duesseldorf, Madryt i wreszcie Buenos Aires. Ponad 13 tysięcy kilometrów, ponad 24 godziny w podróży.

O swoich samolotowych perypetiach pisałem w jednym z felietonów. Zwłaszcza hiszpańskich, gdy rozpoczynałem trzynastogodzinny lot. Kiedy silniki airbusa zawarczały mocniej, w samolocie znienacka zgasło światło, a chwilę później zapanował chaos. Na pokładzie pojawili się ludzie w odblaskowych kamizelkach, krzyczeli, świecili latarkami. W końcu usunęli awarię, ale jeden z nich przyznał, że gdyby przydarzyła się już w powietrzu mielibyśmy duży kłopot.

Jeszcze gorzej jednak było, gdy już żegnałem Buenos Aires ruszając na trasę rajdu. Po drodze nastąpiło kilka turbulencji, ale najgorsze czekało nas przy lądowaniu w Cordo-bie. Kiedy wydawało się, że samolot dotknie bezpiecznie zalanej wodą płyty lotniska, nagle podrzuciło nim, zakołysało i wpadł w delikatny poślizg. Miałem wrażenie, że wylądowaliśmy na jeziorze...

Na ziemi jednak wcale nie jest łatwiej. Przekonała się o tym nie tylko pierwsza Chinka startująca w rajdzie, która już podczas prologu wjechała w tłum kibiców, ale także my, dziennikarze, zwłaszcza rajdowi debiutanci, do których się zaliczam, a których nie poinformowano, że powinni zabrać ze sobą śpiwór i namiot, by w nie spać na ławkach w mobilnym biurze prasowym. Mnie od takiego losu uratowali Orlen Team i koledzy z TVN-u.

Kilka dni, które już za nami, rzeczywiście okazały się Piekłem Dakaru. Szalone tempo podróży, w zmieniających się nieustannie warunkach. Prolog w upale i kurzu, a potem gigantyczne oberwania chmury, gdy sytuację opanowało dopiero wojsko, przyjmując kawalkadę rajdu pod swój dach w koszarach artylerii... A teraz wjeżdżamy już w góry, na których leży śnieg.

Teraz już wiem, dlaczego przy odbiorze akredytacji tak wiele uwagi poświęcano sprawom medycznym i organizacyjnym. Lekarz, bezpieczeństwo, praca w strefach, praca na biwaku- wszędzie trzeba było zaliczyć podpis i pieczątkę. Poszło sprawnie, ale u lekarza musiałem trochę naciągnąć rzeczywistość. Zapytany czy coś mi dolega, na co się leczę i jakie zażywam tabletki odpowiedziałem, że jestem zdrowy i biorę tylko... aspirynę. Młody adept sztuki lekarskiej spojrzał na mnie, uśmiechnął się i złożył swój podpis. Z aspiryną nie kłamałem, bo zalecił mi ją mój lekarz, podobno rozrzedza krew.

Słynny fiński kierowca Juha Kannkunen powiedział kiedyś, że kto przejedzie Dakar, staje się innym człowiekiem. Ja już wiem, że miał rację.

*Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy NA ŻYWO + ZDJĘCIA + WIDEO
*Abonament RTV na 2016: Ile kosztuje, kto nie musi płacić SPRAWDŹ
*Horoskop 2016 dla wszystkich znaków Zodiaku? Dowiedz się, co Cię czeka
*Jesteś Ślązakiem, czy Zagłębiakiem? Rozwiąż quiz
*1000 zł na dziecko: JAK DOSTAĆ BECIKOWE? ZOBACZ KROK PO KROKU