Odnowił tę ziemię Słowem

To był październik 1978 roku. Zapewne jeszcze mniej osób pamięta 2 czerwca 1979 roku, kiedy po raz pierwszy w naszych dziejach papież stanął na ziemi polskiej. Czy było wtedy ładnie i ciepło, czy może zimno, jak teraz? Kto, poza historykami, archiwistami, badaczami dziejów Kościoła, może powiedzieć, jak ubrany był Jan Paweł II, a jak witający go w Polsce Ludowej towarzysz Edward Gierek, I sekretarz KC PZPR? I jakie były ich pierwsze słowa, kiedy podali sobie ręce?

To było 30 lat temu i słowa Gierka nie mają już żadnego znaczenia, bo znaczenie miały wtedy i mają do dziś te najważniejsze, głęboko przemyślane słowa Ojca Świętego: "Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi". Wtedy właśnie zaczął się proces odnawiania "tej ziemi". Jakby przyjechał do nas magiczny władca, król jakiś, czarodziej, i kazał nam, poddanym, otępiałym i ułomnym powstać z kolan i śmiało pójść do przodu.

Ten cud odnowy trwa do dzisiaj. Już w następnym roku od tej wizyty powstała Solidarność, zaczęły pękać komunistyczne więzy, już zaczął się upadek systemu, choć nikomu z nas nie śniło się wówczas, że system tak szybko legnie w gruzach, że Polska Ludowa zniknie, że nie tylko nie będzie PRL-u, ale także niezwyciężonego Związku Radzieckiego.

Czerwony car komunizmu, Stalin, zadrwił kiedyś z Watykanu: "A ileż to dywizji ma papież?". Ten, który przyjechał do nas 30 lat temu, nasz papież, Polak, nie miał ani jednej. Miał dobre słowo na ustach, miał wiarę, był kapłanem pokoju, orędownikiem dobrej nowiny. Przyjechał, popatrzył, powiedział i odjechał, ale słowa pozostały. Już nie byliśmy tacy sami, już nie byliśmy upodlonym przez system motłochem, lecz społeczeństwem podniesionym do wielkości i do godności.

Były później następne pielgrzymki i każda kolejna przybliżała nas do światła wolności, ale rangi i znaczenia tej pierwszej nic nie jest w stanie przesłonić.