Pogrzeb Jerzego Pilcha odbędzie się w Kielcach, a nie rodzinnej Wiśle. Będzie skromny. Bez przemówień, kwiatów i kondolencji

Bez przemówień, kwiatów i kondolencji

- Pogrzeb Jerzego Pilcha odbędzie się w czwartek o godz. 13.00 w Kielcach. To wola samego Jerzego, którą powtórzył kilka dni przed śmiercią. Nabożeństwo odbędzie się w Kościele Ewangelicko-Augsburskim przy ulicy Sienkiewicza o godz. 13, jego prochy spoczną na Cmentarzu Komunalnym w Kielcach. Według woli Jerzego, pogrzeb będzie skromny, bez przemów, kwiatów i kondolencji. Powinniśmy uszanować tę wolę i decyzję Jerzego Pilcha - poinformował Tomasz Bujok, burmistrz Wisły, który dodał, że rodzinna miejscowości chciałaby uhonorować wybitnego pisarza, a zarazem wiślanina, ale chce, by wszystkie działania samorządu, były skonsultowane z rodziną i były zgodne z tym, czego sam Jerzy Pilch mógłby chcieć.

Śmierć wybitnego pisarza

Jerzy Pilch zmarł w piątek 29 maja w Kielcach, gdzie kilka miesięcy temu zamieszkał u swojej żony. Jednak jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy nigdy nie zapomniał o swoich korzeniach; tego skąd się wywodził. Pisał o tym wielokrotnie, mówił o swojej Wiśle, kochał ją i stale wracał.

- Jestem człowiekiem wystarczająco intensywnie zakorzenionym w swoim miejscu na ziemi - jest to faktycznie Wisła - by zachować w sobie ciekawość dla paru innych miejsc na ziemi. Otóż ja nie muszę drogą kupna nabywać kawałka łąki w Bieszczadach czy Sudetach i nie muszę następnie dawać temu kawałkowi pola nominacji ma moją własną, najlepiej mitologiczną „małą ojczyznę”. Nie muszę, ponieważ swój kawałek pola, swoje stare domy, stare sady i stare ogrody my mamy od pokoleń - ten fragment Jerzego Pilcha, zamieszczony na facebookowym profilu Miasta Wisła najlepiej charakteryzuje związek pisarza ze swoją rodzinną ziemią.

Wiślanin na szerokich wodach

Jerzy Pilch urodził się 10 sierpnia 1952 roku w Wiśle. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, w latach 1975–1985 był adiunktem w Instytucie Filologii Polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, rozpoczął też studia doktoranckie na tej uczelni. W 1975 r. zadebiutował jako krytyk literacki, a od 1978 był redaktorem czasopisma „Student”.

W latach 80. zaangażował się w tworzenie niezależnego czasopisma kulturalno-literackiego „NaGłos”. Związał się też z „Tygodnikiem Powszechnym” i do 1999 był członkiem jego zespołu redakcyjnego. Publikował felietony kolejno na łamach „Hustlera”, „Polityki” , „Dziennika” i „Przekroju”. Od lipca 2012 ponownie był felietonistą „Tygodnika Powszechnego”.

W 2012 r. ujawnił publicznie, że cierpi na chorobę Parkinsona. Życie z tym nieuleczalnym schorzeniem i związana z tym świadomość powolnej degeneracji własnego ciała i umysłu należały do głównych tematów, jakie Pilch poruszał w latach 2012–2013 w swoim „Drugim dzienniku", publikowanym na bieżąco w „Tygodniku Powszechnym”, a następnie wydanym w formie książkowej przez Wydawnictwo Literackie. W związku z utrudnieniami w poruszaniu się na wózku inwalidzkim, pisarz zdecydował przenieść się z Warszawy do Kielc, gdzie w grudniu 2019 r. zamieszkał wraz z żoną. Był kibicem klubu piłkarskiego Cracovia, należał do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.

Twórczość Jerzego Pilcha

W 1989 r. otrzymał Nagrodę Fundacji imienia Kościelskich za tom „Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej". W maju 1998 za książkę „Tysiąc spokojnych miast" otrzymał wyróżnienie Krakowska Książka Miesiąca. W 2001 otrzymał Nagrodę Literacką „Nike” za powieść „Pod Mocnym Aniołem". Pisarz był także pomysłodawcą Ogólnonarodowego Konkursu na Opowiadanie, który ogłosił na łamach „Polityki” pod koniec 2003. Konkurs nosił nazwę Pisz do Pilcha, a jego owocem jest antologia „Pisz do Pilcha. Opowiadań współczesnych trzydzieści i trzy wydane w 2005 roku". W 2004 otrzymał Nagrodę imienia Leopolda Jana Szersznika za całokształt twórczości i promocję Śląska Cieszyńskiego.

W 1994 jego powieść „Spis cudzołożnic. Proza podróżna" została przeniesiona na duży ekran. Pilch był współtwórcą dialogów do adaptacji, pojawił się również na ekranie w epizodycznej roli mężczyzny, którego główny bohater spotyka w barze. Jest również autorem scenariuszy do dwóch filmów z cyklu Święta polskie: „Żółtego szalika" (2000) oraz „Miłości w przejściu podziemnym" (2006). Jego sztuki były adaptowane dla potrzeb Teatru Telewizji.