Quo vadis świecie? O przyszłości Europy i cywilizacji w książce „Dół” Waldemara Łysiaka

W latach 70. pisarz Waldemar Łysiak pytał publicznie dokąd zmierza sztuka, dziś w nowej książce zatytułowanej „Dół” do tamtego pytania dodaje kolejne: o przyszłość Europy, cywilizacji, świata zbudowanego na podwalinach kultury łacińskiej, który wali się w posadach, bo opanowała go gangrena w postaci politycznej poprawności. Pisarz mówi wprost „Polityczna poprawność jest złem udającym dobro i kłamstwem udającym prawdę”. Na ponad 300 stronach i w 13 rozdziałach pisarz omawia ZŁO, które pleni się na różnych polach.

Niedawno Sylwia Chutnik, pisarka i „osoba nieheteronormatywna” ogłosiła: „Jesteśmy tu, by podważyć tradycję polskiej rodziny – patriarchalnej, przemocowej, toksycznej, obrzydliwej, w której toczą się potworne rzeczy, bo ktoś chce, by działy się za zamkniętymi drzwiami”.

Waldemar Łysiak takie enuncjacje kwituje wprost: „chcąc być człowiekiem światłym i nowoczesnym należy odrzucić zaściankowe zacofanie, wznosząc się ponad »stereotypowość«”. Więc się wznoszą, atakując rodzinę, Kościół, chrześcijaństwo, patriotyzm, tradycję itd. Kolejny pisarz, tym razem Jakub Żulczyk „chcąc być człowiekiem światłym” ogłasza w wywiadzie: „Watykan to pomnik wszystkiego, czym Kościół dziś jest. Autokratyczną, zaborczą, bogatą, tuszującą zło instytucją”. Tak mówią i piszą ci, którym wydaje się, że „pozjadali wszystkie rozumy świata”. Literacka nagroda Nobla trafiała kiedyś do wielkich ludzi pióra, dziś z reguły trafia do tych, którzy piszą i mówią, co trzeba, by się przypodobać Salonowi. Łysiak idzie pod prąd, pisze tak, jak nigdy nie napisze żaden pisarz lub pisarka, chcący mieć względy tegoż Salonu. Wali, na prawo i lewo prawdą po oczach wedle celtyckiej dewizy, która od lat jest jego credo: „Prawda przeciw światu!”. Nową książką kolejny raz udowadnia, że jest nie tylko świetnym pisarzem, ale i publicystą.

Jest jednym z niewielu prawdomównych, a dookoła mamy armię „światłych”, którzy np. w życiu nie powiedzą złego słowa o „sztuce nowoczesnej”, bo nie chcą wyjść na ignorantów, nierozumiejących, że plama na płótnie, przedstawia według „artysty” alienację. Nikt nie powie, ani nie napisze publicznie, że Gombrowicza nie da się czytać, bojąc się wyjść na idiotę. Dlatego rację miał emigracyjny publicysta Wacław Zbyszewski, który radził, by Gombrowicza zostawić „snobom, klikom i pozerom”.

W ciągu ostatniego półwiecza polityczna poprawność galopuje i wywraca do góry nogami normalność. Ludzie normalni boją się głośno mówić, co myślą, by nie stracić pracy, szacunku, znajomych… Łysiak charakteryzując polityczną poprawność, jej wyznawców nazywa kłamcami, którzy mają „zakaz nazywania spraw oraz rzeczy po imieniu”.

Coś, co od wieków jest czymś normalnym, nagle stało się nienormalne, a wszystko w imię „walki o prawa człowieka”. Dożyliśmy strasznych czasów. Jest źle. Walczący z nienormalnością okopali się i bronią, ale daje to niewiele. Nie mają szans w starciu z barbarią. Jak pisze Łysiak, tę wojnę: „heroldowie i harcownicy »nowego wspaniałego świata« politpoprawności, rozwiązłości oraz wszelkiego nihilizmu już wygrali ją, są więc uprawnieni do triumfowania”.

Czy jest jakaś jeszcze nadzieja? Odpowiedź Waldemara Łysiaka jest krótka, ale oczywista: „tylko Jezus”, „trzeba Bożej siły, mogącej uczynić wszystko nowym znowu – czystym, przyzwoitym, godniejszym”.