W gminie Woźniki świętowali Barbórkę. Górników jest tu coraz mniej, ale wciąż podtrzymują tradycję

W uroczystych mszach w kościołach na terenie gminy uczestniczyło wielu górników wraz z rodzinami i przyjaciółmi. Jak informuje Urząd Gminy w Woźnikach, nie zabrakło i tych ubranych w galowe mundury, z pióropuszami na czapkach i medalami na piersiach.

Tylko w woźnickiej parafii do swojej patronki modliło się kilkudziesięciu górników. Nie zabrakło orkiestry, był też występu przedszkolaków. Zapoczątkowano również tradycję – spotkań na plebani.

- Z inicjatywy proboszcza spotkaliśmy się dzisiaj w salce na plebanii. Powiadomiłem kolegów, odzew był spory. To cieszy – mówi Marian Torbus, górnik, współorganizator barbórkowej uroczystości. Marian na kopalni przepracował 25 lat, dziś jest już na emeryturze, ale czas na grubie wspomina tylko dobrze. – Na szczęście większych wypadków na mojej kopalni nie było. Przyznam, że gdybym znów miał wybierać zawód, to nie wahałbym się ani chwili. Zostałbym górnikiem. Nie udało mi się jednak przekonać żadnego z moich pięciorga dzieci – śmieje się.

Do wyboru zawodu przekonywać nie musiano Roberta Piowczyka, ratownika w Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego w Bytomiu.

– Górnictwo to nasza rodzinna tradycja. Był nim między innymi i dziadek, i ojciec. Myślę, że w zawodzie ratownika górniczego najważniejszy jest spokój. Najlepiej życzyć nam jak najmniej wyjazdów – mówi.

Świętom woźnickiej górniczej braci towarzyszy sztandar.

– Jak dobrze pamiętam, to mamy go od 50 lat. Ja sztandarowym jestem od 5 lat. To duma – mówi Romuald Michalski.

Romuald na przodku przerobił 25 lat.

– Praca była ciężka. Dla mnie najważniejsza w niej była solidarność. W tej robocie jeden drugiemu zawsze pomoże - dodaje.

To także czas, aby podziękować za opiekę i ochronę, a także prosić o błogosławieństwo i zdrowie dla wszystkich górników oraz ich rodzin.

- Tyle samo wyjazdów, ile zjazdów! Tego zawsze sobie życzymy, no i zdrowia – mówią zgodnie górnicy.

Bogdan Gonweski ceni zdrowie, chociaż przez robotę na dole nabawił się chorób.

– Zacząłem pracę w 1974 roku w Bytomiu. Przepracowałem 25 lat na ośmiu kopalniach, potem na kontraktach dorabiałem w Jugosławii, Serbii i Czechach. Tak przez 3 lata, dłużej nie mogłem, płuca odmówiły posłuszeństwa – mówi.

Do kopalni przekonał go starszy kuzyn.

– Szybsza emerytura, dobre zarobki, nie wahałem się. A same zjazdy, strach i niebezpieczeństwo. Starałem się o nich nie myśleć. W naszej kopalni mówiło się, że ten, kto o tym myśli nie ma prawa zjechać – dodaje.

Jak mówią górnicy, tylko w samych Woźnikach, do pracy na kopalni, jeszcze nie tak dawno, dojeżdżało ponad 100 osób.

– Dziś jest nas coraz mniej. Większość to już emeryci. Na mszach barbórkowych kiedyś nie było żadnej pustej ławki – zaznaczają Bogdan i Marian.

Barbórka to jednak wiekowa tradycja.

– To święto. Żona zawsze zrobi golonkę, rano msza w kościele, potem świętowanie – opowiada Robert.