Katowice sprzed ponad 150 lat na zdjęciach. Nie poznacie tych miejsc... Czy to pierwsze fotografie miasta? Prawdziwe unikaty!

Louis Diebel był pierwszym burmistrzem Katowic, lecz jego krótkie urzędowanie było obciążone skandalem - po 5 latach uciekł do USA, pozbawiając miasto większości funduszy.

W 1871 roku jego miejsce zajął Oswald Kerner, który przewodził miastu w okresie dynamicznego rozwoju.

Pierwsza rada miejska składała się z 18 członków, wśród których 50% stanowili Żydzi. W 1866 roku, Richard Holtze został jej pierwszym przewodniczącym, a rok później, na skutek podziału terytorialnego Śląska, Katowice stały się miastem powiatowym. Baron Hans Hermann von Berlepsch został wówczas pierwszym landratem powiatu katowickiego, z siedzibą w mieście.

Po uzyskaniu praw miejskich w Katowicach rozpoczął się intensywny ruch budowlany, poprzedzony parcelacją. W latach 70. XIX wieku miasto otrzymało obszar gruntów od zarządu dóbr Tiele-Wincklerów za korzystne odszkodowanie czynszowe.

W 1869-1872 roku zbudowano 182 domy mieszkalne, a w drugiej połowie XIX wieku powstało wiele instytucji kluczowych dla rozwoju gospodarczego miasta, w tym: Górnośląska Konwencja Węglowa, Górnośląski Związek Przemysłowców Górniczo-Hutniczych, gwarectwa węglowe, Państwowa Dyrekcja Poczt (1866 rok) czy Sąd Okręgowy (1872 rok).

W 1876 roku został oddany do użytku budynek Urzędu Powiatowego, a w 1871 roku powołano pierwsze gimnazjum (późniejsze III Liceum Ogólnokształcące im. A. Mickiewicza).

Zwiększająca się liczba mieszkańców Katowic wymagała budowy nowych świątyń. W 1870 roku została ukończona budowa murowanego, katolickiego kościoła Mariackiego, który 14 czerwca 1873 roku stał się kościołem parafialnym.

Społeczność żydowska również aktywnie budowała swoje obiekty kultu, jak cmentarz żydowski czy samodzielny rabinat. Ruch Miłośników Syjonu, mający na celu założenie przez Żydów własnego państwa, odbywał swoje konferencje w Katowicach.

W nocy z 2 na 3 marca 1896 roku w kopalni „Cleophas” („Kleofas”) w Załężu doszło do pożaru, w wyniku którego zginęło 114 górników. Dla ich upamiętnienia został ufundowany kościół, którego budowę ukończono w 1900 roku.

Mimo tragedii, rozwój miasta postępował, szczególnie po wyłączeniu z powiatu w 1897 roku, co pozwoliło na większą samodzielność i dynamiczny rozwój gospodarczy. Szczególnie szybko rozwijał się przemysł, a do miasta przyjeżdżali liczni robotnicy, urzędnicy i rzemieślnicy.

Do końca XIX wieku w pełni był już rozbudowany obszar Rynku, ulicy 3 Maja i ulic od niej odchodzących, a także tereny wzdłuż ulic św. Jana, Francuskiej i północnej części placu Wolności. Do końca XIX wieku w Katowicach pojawiła się sieć wodociągowa, oświetlenie gazowe i linia tramwajowa.

W 1895 roku powołano regionalną dyrekcję Prusko-Królewskich Kolei Państwowych, oddano do użytku Łaźnię Miejską, a także przy ulicy Francuskiej szpital Spółki Brackiej (z klinikami: okulistyczną i laryngologiczną) z 450 łóżkami.

W 1897 roku działalność rozpoczął szpital im. św. Elżbiety z 200 łóżkami, w 1904 roku Szpital Miejski z 120 łóżkami, a w 1912 roku Szpital Dziecięcy na 60 łóżek.

Do końca XIX wieku powstały jeszcze: budynek Szkoły Rzemiosł Budowlanych, Grand Hotel, a przy późniejszej ulicy A. Mickiewicza gmach gimnazjum męskiego i Synagoga Wielka.

Z początkiem XX wieku Katowice wzbogaciły się o Teatr Miejski (późniejszy Teatr Śląski im. St. Wyspiańskiego), zbudowany przy Rynku w latach 1905–1907 według projektu Carla Moritza. Nowe stulecie przyniosło miastu także kolejny w jego dziejach dworzec kolejowy.

Pomimo wybuchu I wojny światowej, Katowice nadal prosperowały, zwłaszcza zakłady hutnicze.