Na Jasnej Górze zapłonęło Światło Wolności w 41. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego

Metropolita częstochowski abp Wacław Depo podkreślał, że kiedy uczestnicy uroczystości gromadzą się w 41. rocznicę „nieszczęsnego stanu wojennego, który podzielił Polaków, co obecnie brzmi bardzo źle: +wojna polsko-polska”+, tym bardziej trzeba stawać na Jasnej Górze, przy ołtarzu ojczyzny, aby na wzór i za pośrednictwem Maryi wypraszać wewnętrzną siłę prawdy o nas, prawdy, która nas wyzwala. Dlatego tutaj zawsze byliśmy wolni”.

Po mszy św., począwszy od figury Niepokalanej na placu przed Szczytem, aż do pomnika patrona „S”, rozstawione zostały znicze – Światło Wolności ofiarom stanu wojennego. Ten zwyczaj trwa już od 1981 r., bo w tym miejscu częstochowianie zapalali świece na znak jedności i solidarności z internowanymi.

– 13 grudnia to był najgorszy dzień w moim życiu. Za działalność w NSZZ +Solidarność”+ zostałam internowana i wywieziona do Lublińca. Będąc tam zastanawiałam się, czy jeszcze zobaczę moje dzieci, które zostały z moimi rodzicami. Osoba więziona wie, jaki ma wyrok, a my nie wiedziałyśmy, czy wyjdziemy i za co zostałyśmy zatrzymane – powiedziała, cytowana przez Biuro Prasowe Jasnej Góry, Anna Rakocz, przewodnicząca Ogólnopolskiej Federacji Stowarzyszeń Represjonowanych w Stanie Wojennym.

– Mój mąż pracował w Hucie Częstochowa. Rozprowadzaliśmy ulotki, książki, w których było o tym, co dzieje się w Warszawie i innych regionach +Solidarności+. Za tę działalność mój mąż został zdegradowany i musiał sprzątać ulice. Czuliśmy obecność służb, chodzili za nami, sprawdzali nas – opowiadała Anna Kucharska z częstochowskiego WIR.

Początki codziennej modlitwy za Polskę na Jasnej Górze związane są właśnie z 1981 r. Nazajutrz, po wprowadzeniu stanu wojennego paulini odprawili specjalną Mszę św. w intencji ojczyzny o godz. 17.30. Później została zmieniona godzina jej celebrowania, na 15.30, ale intencja pozostała ta sama.

kon/aszw/