Niewolnicy rankingów

Rankingi stały się naszymi kierunkowskazami, zastąpiły zdrowy rozsądek, smak. Z uwagą wczytujemy się w rankingi popularności, urody, głupoty: celebrytów, polityków. Zwłaszcza zaś politycy się wczytują, bo dla nich ranking to być albo nie być. Miliony gromadzą się przed telewizorami, gdy wybieramy najpiękniejszych, najlepszych. Kogo nie ma w rankingu, ten się nie liczy. Wcale go właściwie nie ma. Chcesz kupić sobie buty? Twój gust już się nie liczy. Trzeba sięgnąć do badań. Tylko im można wierzyć!
Niepostrzeżenie badania rankingowe stały się dziś wartością rynkową. Trzeba je przeliczać na konkretne pieniądze. Jasne przecież jak słońce, że absolwent liceum będzie się starał o miejsce na uczelni, która właśnie w rankingu wypadła najlepiej. Nikt nie patrzy na kryteria lub wiarygodność przekazanych danych. Liczy się miejsce. Informacja idzie w świat.

Różne instytucje zamawiają badania i, o dziwo, bardzo często zamawiający dobrze w nich wypadają. Potem na licznych konferencjach można się chwalić rankingową przewagą nad konkurentami. Jak odnaleźć się w tym gąszczu ocen? Który ranking uznać za wiarygodny? Jak wybrać wspomnianą szkołę dla dziecka, gdy w różnych sondażach zajmuje różne miejsca?

Rektorzy polskich uczelni powiedzieli: dość! Popierają pomysł Komisji Europejskiej, która chce uporządkować rankingowy chaos i doprowadzić do sytuacji, by w ramach UE wyższe uczelnie były oceniane według tych samych kryteriów. Dr Wojciech Dyduch, prorektor ds. edukacji w Akademii Ekonomicznej w Katowicach mówi wprost, że często w krajowych klasyfikacjach dane brane są sufitu. Niestety, potem upubliczniona jest zmanipulowana i nieprawdziwa informacja.